mafiapress
START | RSS | Kody DostД™pu | Rejestruj
 
Inne | Podstawa prawna | polski aspekt prawny
09.07.2006

Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii

Dz.U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485

( Akt publikowany w MafiaPress.pl )

U S T A W A z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii[1]

ZalÄ…czniki do ustawy: 1,2,3

Rozdział 1
Przepisy ogólne

Art. 1.
Ustawa określa:
1) zasady i tryb postępowania w zakresie przeciwdziałania narkomanii;
2) zadania i uprawnienia organów administracji rządowej i jednostek
samorządu terytorialnego oraz innych podmiotów w zakresie przeciwdziałania
naruszeniom prawa dotyczÄ…cego obrotu, wytwarzania, przetwarzania, przerobu
i posiadania substancji, których używanie może prowadzić do narkomanii;
3) organy właściwe do wykonania:
a) rozporzÄ…dzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady nr 273/2004 z dnia
11 lutego 2004 r. w sprawie prekursorów narkotykowych (Dz. Urz. WE L 047
z 18.02.2004;), zwanego dalej "rozporzÄ…dzeniem 273/2004",
b) rozporzÄ…dzenia (WE) Rady nr 111/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r.
określającego zasady nadzorowania handlu prekursorami narkotyków
pomiędzy Wspólnotą a państwami trzecimi (Dz. Urz. WE L 22 z 26.01.2005,
str. 1; w Dz. Urz. WE Polskie wydanie specjalne z 2005 r. t. 48, str.
1), zwanego dalej "rozporzÄ…dzeniem 111/2005";
4) kary za nieprzestrzeganie przepisów ustawy i rozporządzeń wymienionych w
pkt 3.

Art. 2.
1. Przeciwdziałanie narkomanii realizuje się przez odpowiednie kształtowanie
polityki społecznej, gospodarczej, oświatowo-wychowawczej i zdrowotnej, a w
szczególności:
1) działalność wychowawczą, edukacyjną, informacyjną i zapobiegawczą;
2) leczenie, rehabilitację i reintegrację osób uzależnionych;
3) ograniczanie szkód zdrowotnych i społecznych;
4) nadzór nad substancjami, których używanie może prowadzić do narkomanii;
5) zwalczanie niedozwolonego obrotu, wytwarzania, przetwarzania, przerobu i
posiadania substancji, których używanie może prowadzić do narkomanii;
6) nadzór nad uprawami roślin zawierających substancje, których używanie
może prowadzić do narkomanii.
2. Zadania, o których mowa w ust. 1 pkt 1-3, są finansowane ze środków własnych
podmiotów wykonujących zadania w zakresie przeciwdziałania narkomanii,
środków przeznaczonych na realizację programów zdrowotnych finansowanych z
części budżetu państwa, której dysponentem jest minister właściwy do spraw
zdrowia, oraz środków Narodowego Funduszu Zdrowia.
3. Zadania, o których mowa w ust. 1 pkt 4-6, są finansowane z budżetu państwa
z części pozostających w dyspozycji właściwych ministrów.

Art. 3.
Przepisy ustawy stosuje siÄ™ do:
1) produktów leczniczych, które są środkami odurzającymi, substancjami
psychotropowymi lub prekursorami, w zakresie nieuregulowanym w ustawie
z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2004 r. Nr 53,
poz. 533, z późn. zm.)[2];
2) substancji i preparatów chemicznych, które są prekursorami, w zakresie
nieuregulowanym w ustawie z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i
preparatach chemicznych (Dz. U. Nr 11, poz. 84, z późn. zm.)[3].

Art. 4.
Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) grzyby halucynogenne – grzyby zawierające substancje psychotropowe;
2) importer – osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę nieposiadającą
osobowości prawnej, która dokonuje przywozu i składa zgłoszenie celne lub
w imieniu której składane jest zgłoszenie celne;
3) jednostki naukowe – jednostki naukowe w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy z
dnia 8 października 2004 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 238,
poz. 2390 i Nr 273, poz. 2703);
4) konopie – rośliny z rodzaju konopie (Cannabis L.);
5) konopie włókniste – rośliny z gatunku konopie siewne (Cannabis sativa
L.), w których zawartość delta-9-tetrahydrokannabinolu w kwiatowych lub
owocujących wierzchołkach roślin, z których nie usunięto żywicy, wynosi
poniżej 0,20% w przeliczeniu na suchą masę;
6) leczenie – leczenie zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania
spowodowanych używaniem środków odurzających lub substancji
psychotropowych;
7) leczenie substytucyjne – stosowanie, w ramach programu leczenia
uzależnienia, produktów leczniczych lub środków odurzających o działaniu
antagonistycznym na receptor opioidowy;
8) mak – roślinę z gatunku mak lekarski (Papaver somniferum L.), zwaną
również makiem ogrodowym albo uprawnym;
9) mak niskomorfinowy – roślinę z gatunku mak lekarski należącą do odmiany,
w której zawartość morfiny w torebce (makówce) bez nasion, wraz z
przylegającą do niej łodygą o długości do 7 cm, wynosi poniżej 0,06% w
przeliczeniu na zasadę morfiny i na suchą masę wymienionych części
rośliny;
10) mleczko makowe – sok mleczny torebki (makówki) maku;
11) narkomania – stałe lub okresowe używanie w celach innych niż medyczne
środków odurzających lub substancji psychotropowych albo środków
zastępczych, w wyniku czego może powstać lub powstało uzależnienie od
nich;
12) ograniczanie szkód zdrowotnych i społecznych – działania ukierunkowane na
zmniejszenie problemów zdrowotnych i społecznych wynikających z używania w
celach innych niż medyczne środków odurzających lub substancji
psychotropowych albo środków zastępczych;
13) opium – stężały sok mleczny torebki (makówki) maku;
14) osoba zagrożona uzależnieniem – osobę, u której zespół zjawisk
psychicznych i oddziaływań środowiskowych stwarza duże prawdopodobieństwo
powstania uzależnienia od środków odurzających lub substancji
psychotropowych, albo osobę sporadycznie używającą środkw odurzających,
substancji psychotropowych lub środkw zastępczych;
15) osoba uzależniona – osobę, która w wyniku używania środków odurzających,
substancji psychotropowych lub środków zastępczych albo używania ich w
celach medycznych znajduje się w stanie uzależnienia od tych środków lub
substancji;
16) prekursor – prekursor narkotykowy będący substancją sklasyfikowaną, o
której mowa w art. 2 pkt a rozporządzenia 273/2004, którego kategorię
określa załącznik nr 1 do tego rozporządzenia;
17) preparat – produkt leczniczy zawierający co najmniej jeden środek
odurzajÄ…cy lub substancjÄ™ psychotropowÄ… albo ich prekursory;
18) producent – przedsiębiorcę wytwarzającego, przetwarzającego lub
przerabiającego środki odurzające, substancje psychotropowe lub
prekursory;
19) przetwarzanie – czynności prowadzące do przemiany środków odurzających,
substancji psychotropowych lub prekursorów na inne środki odurzające,
substancje psychotropowe lub prekursory albo na substancje niebędące
środkami odurzającymi, substancjami psychotropowymi lub prekursorami;
20) przerób – otrzymywanie mieszanin środków odurzających, substancji
psychotropowych lub prekursorów oraz nadawanie tym środkom lub substancjom
postaci stosowanej w lecznictwie;
21) przywóz – każde wprowadzenie na obszar celny Wspólnoty Europejskiej
środków odurzających lub substancji psychotropowych;
22) rehabilitacja – proces, w którym osoba z zaburzeniami psychicznymi
spowodowanymi przez przyjmowanie środków odurzających lub substancji
psychotropowych osiÄ…ga optymalny stan zdrowia, funkcjonowania psychicznego
i społecznego;
23) reintegracja – efekt działań określonych w art. 14-16 i art. 18 ustawy z
dnia 13 czerwca 2003 r. o zatrudnieniu socjalnym (Dz. U. Nr 122, poz. 1143
oraz z 2004 r. Nr 69, poz. 624 i Nr 99, poz. 1001);
24) słoma makowa – torebkę (makówkę) maku bez nasion, wraz z łodygą, lub
poszczególne ich części;
25) substancja psychotropowa – każdą substancję pochodzenia naturalnego lub
syntetycznego, działającą na ośrodkowy układ nerwowy, określoną w wykazie
substancji psychotropowych stanowiącym załącznik nr 2 do ustawy;
26) środek odurzający – każdą substancję pochodzenia naturalnego lub
syntetycznego działającą na ośrodkowy układ nerwowy, określoną w wykazie
środków odurzających stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy;
27) środek zastępczy – substancję w każdym stanie fizycznym, która jest
trucizną lub środkiem szkodliwym, używaną zamiast lub w takich samych
celach innych niż medyczne jak środek odurzający lub substancja
psychotropowa;
28) uprawa maku lub konopi – każdą uprawę maku lub konopi bez względu na
powierzchniÄ™;
29) uzależnienie od środków odurzających lub substancji psychotropowych –
zespół zjawisk psychicznych lub somatycznych wynikających z działania
środków odurzających lub substancji psychotropowych na organizm ludzki,
charakteryzujÄ…cy siÄ™ zmianÄ… zachowania lub innymi reakcjami
psychofizycznymi i koniecznością używania stale lub okresowo tych środków
lub substancji w celu doznania ich wpływu na psychikę lub dla uniknięcia
następstw wywołanych ich brakiem;
30) używanie szkodliwe - używanie substancji psychoaktywnej powodujące szkody
somatyczne lub psychiczne, włączając upośledzenie sądzenia lub
dysfunkcyjne zachowanie, które może prowadzić do niesprawności lub mieć
niepożądane następstwa dla związków z innymi ludźmi;
31) używanie środka odurzającego, substancji psychotropowej lub środka
zastępczego – wprowadzanie do organizmu człowieka środka odurzającego,
substancji psychotropowej lub środka zastępczego, niezależnie od drogi
podania;
32) wewnątrzwspólnotowa dostawa – przemieszczenie środków odurzających lub
substancji psychotropowych z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na
terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej;
33) wewnątrzwspólnotowe nabycie – przemieszczenie środków odurzających lub
substancji psychotropowych z terytorium państwa członkowskiego Unii
Europejskiej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
34) wprowadzanie do obrotu – udostępnienie osobom trzecim odpłatnie lub
nieodpłatnie środków odurzających, substancji psychotropowych lub ich
prekursorów;
35) wytwarzanie – czynności, za pomocą których mogą być otrzymywane środki
odurzajÄ…ce lub substancje psychotropowe albo ich prekursory, ich
oczyszczanie, ekstrakcję surowców i półproduktów oraz otrzymywanie soli
tych środków lub substancji;
36) wywóz – każde wyprowadzenie poza obszar celny Wspólnoty Europejskiej
środków odurzających lub substancji psychotropowych;
37) ziele konopi – kwiatowe lub owocujące wierzchołki konopi, z których nie
usunięto żywicy, a w przypadku roślin w stadium przed zawiązaniem wiechy –
liście i łodygi konopi;
38) żywica konopi – żywicę i inne produkty konopi zawierające delta-9-
tetrahydrokannabinol lub inne aktywne biologicznie kannabinole.

Rozdział 2
Podmioty realizujące zadania w zakresie przeciwdziałania narkomanii

Art. 5.
1. Zadania w zakresie przeciwdziałania narkomanii realizują organy
administracji rzÄ…dowej i jednostek samorzÄ…du terytorialnego w zakresie
określonym w ustawie.
2. Zadania w zakresie przeciwdziałania narkomanii są realizowane, w zakresie
określonym w ustawie, także przez:
1) przedszkola, szkoły i inne jednostki organizacyjne wymienione w art. 2
pkt 3-5 i 7-9 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.)[4];
2) szkoły wyższe;
3) zakłady opieki zdrowotnej i inne podmioty działające w ochronie zdrowia;
4) jednostki Wojska Polskiego, Policji i Straży Granicznej;
5) organy celne;
6) jednostki organizacyjne Służby Więziennej oraz zakłady poprawcze
i schroniska dla nieletnich;
7) ośrodki pomocy społecznej, powiatowe centra pomocy rodzinie i regionalne
ośrodki polityki społecznej;
8) środki masowego przekazu.
3. W realizacji zadań, o których mowa w art. 2 ust. 1, mogą uczestniczyć
organizacje pozarządowe i inne podmioty, których działalność statutowa
obejmuje zadania należące do sfery zadań publicznych w zakresie ochrony i
promocji zdrowia, pomocy społecznej, działalności charytatywnej, nauki,
edukacji, oświaty i wychowania, kultury fizycznej, porządku i bezpieczeństwa
publicznego lub przeciwdziałania patologiom społecznym, promocji i
organizacji wolontariatu, oraz samorządy zawodów medycznych, rodziny osób
uzależnionych, a także grupy samopomocy osób uzależnionych i ich rodzin.

Art. 6.
1. Działalność w zakresie przeciwdziałania narkomanii prowadzi Krajowe Biuro do
Spraw Przeciwdziałania Narkomanii, zwane dalej "Biurem".
2. Biuro jest jednostką budżetową podległą ministrowi właściwemu do spraw
zdrowia.
3. Do zadań Biura należy:
1) opracowywanie projektu Krajowego Programu Przeciwdziałania Narkomanii
oraz koordynowanie i monitorowanie jego wykonania, przy współpracy z
innymi podmiotami właściwymi do podejmowania działań wynikających z tego
programu;
2) opracowywanie i przekazywanie ministrowi właściwemu do spraw zdrowia
raportu z realizacji Krajowego Programu Przeciwdziałania Narkomanii,
uwzględniającego informacje, o których mowa w art. 11 ust. 2, w terminie
do dnia 30 czerwca każdego roku;
3) wykonywanie zadań w zakresie przeciwdziałania narkomanii, polegających na
powierzaniu i wspieraniu wykonywania zadań publicznych, wraz z udzielaniem
dotacji na finansowanie ich realizacji na podstawie pełnomocnictwa
ministra właściwego do spraw zdrowia;
4) inicjowanie działań zmierzających do ograniczania używania środków
odurzających, substancji psychotropowych i środków zastępczych;
5) inicjowanie, wspieranie i prowadzenie analiz oraz badań naukowych nad
problematykÄ… narkomanii, w tym sporzÄ…dzanie oceny epidemiologicznej
zagrożeń narkomanią;
6) inicjowanie prac nad nowymi rozwiązaniami legislacyjnymi służącymi
przeciwdziałaniu narkomanii;
7) dokonywanie okresowych ocen programów profilaktycznych, leczniczych,
rehabilitacyjnych i readaptacyjnych pod względem ich skuteczności w
zakresie ograniczenia używania środków odurzających, substancji
psychotropowych i środków zastępczych;
8) opracowywanie standardów w zakresie profilaktyki uzależnień oraz leczenia
i rehabilitacji osób uzależnionych;
9) inicjowanie, organizowanie i prowadzenie szkoleń dla osób realizujących
zadania w zakresie przeciwdziałania narkomanii;
10) udzielanie pomocy fachowej podmiotom realizujÄ…cym zadania w zakresie
przeciwdziałania narkomanii, w tym jednostkom samorządu terytorialnego,
oraz podmiotom prowadzącym działalność oświatowo-informacyjną, badawczą,
profilaktycznÄ…, leczniczÄ…, rehabilitacyjnÄ… i reintegracyjnÄ…;
11) współpraca z organizacjami międzynarodowymi prowadzącymi działalność w
zakresie przeciwdziałania narkomanii i likwidacji szkód nią wywołanych;
12) prowadzenie krajowego systemu informacji o narkotykach oraz monitorowanie
działań podejmowanych na rzecz przeciwdziałania narkomanii na poziomie
krajowym i międzynarodowym, w tym:
a) zbieranie, gromadzenie, wymianÄ™ informacji i dokumentacji w zakresie
przeciwdziałania narkomanii, objętych badaniami statystycznymi
statystyki publicznej, oraz opracowywanie i przetwarzanie zebranych
danych,
b) prowadzenie i inicjowanie badań dotyczących problemów narkotyków i
narkomanii oraz opracowywanie i udostępnianie ich wyników,
c) gromadzenie, przechowywanie i udostępnianie baz danych dotyczących
narkotyków i narkomanii,
d) formułowanie wniosków sprzyjających kształtowaniu odpowiedniej do
sytuacji strategii reagowania na problem narkomanii,
e) koordynowanie działań ekspertów wojewódzkich, o których mowa w art. 9
ust. 6,
f) gromadzenie i udostępnianie publikacji na temat narkotyków i
narkomanii,
g) pełnienie roli punktu obserwacyjnego (Focal Point) Europejskiego
Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii,
h) udział w pracach sprawozdawczych na rzecz organizacji międzynarodowych,
i) współpraca z Europejskim Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii
oraz EuropejskÄ… SieciÄ… Informacji o Narkotykach i Narkomanii (Reitox),
j) opracowywanie i publikowanie corocznego raportu o stanie narkomanii w
Polsce,
k) bieżąca ocena realizacji Krajowego Programu Przeciwdziałania
Narkomanii;
13) podejmowanie działań interwencyjnych w sprawach skarg i wniosków
dotyczących problematyki przeciwdziałania narkomanii, kierowanych do Biura
lub do ministra właściwego do spraw zdrowia;
14) wykonywanie innych zadań w zakresie przeciwdziałania narkomanii,
zleconych przez ministra właściwego do spraw zdrowia;
15) obsługa techniczno-organizacyjna Rady do Spraw Przeciwdziałania
Narkomanii.
4. Biuro, wykonując zadania, o których mowa w ust. 3, współpracuje z organami
administracji publicznej wykonującymi zadania, o których mowa w art. 2, oraz
może tworzyć zespoły robocze.
5. Zadania, o których mowa w ust. 3 pkt 12, realizuje Centrum Informacji o
Narkotykach i Narkomanii będące komórką organizacyjną Biura.

Art. 7.
1. Podstawę do działań w zakresie przeciwdziałania narkomanii stanowi Krajowy
Program Przeciwdziałania Narkomanii.
2. W Krajowym Programie Przeciwdziałania Narkomanii, zwanym dalej "Krajowym
Programem", określa się w szczególności: kierunki i rodzaje działań w
zakresie przeciwdziałania narkomanii, harmonogram przyjętych działań, cele
oraz sposoby ich osiągania oraz ministrów odpowiedzialnych za ich realizację,
a także podmioty właściwe do podejmowania określonych działań.
3. Koszty realizacji zadań wynikających z Krajowego Programu są finansowane z
budżetu państwa z części, których dysponentami są właściwi ministrowie
odpowiedzialni za realizację określonych działań.
4. W Krajowym Programie określa się również kierunki działań przewidzianych do
realizacji przez jednostki samorzÄ…du terytorialnego w zakresie
przeciwdziałania narkomanii.
5. Rada Ministrów określa, w drodze rozporządzenia, Krajowy Program,
uwzględniając zagadnienia, o których mowa w ust. 2 i 4, oraz biorąc pod uwagę
sytuację epidemiologiczną w zakresie zagrożeń narkomanią, a także strategię
działań wynikających z Europejskiego Planu Walki z Narkotykami.

Art. 8.
1. Minister właściwy do spraw zdrowia przedkłada Radzie Ministrów, w terminie
do dnia 30 września każdego roku, informację o realizacji działań
wynikajÄ…cych z Krajowego Programu w roku poprzednim.
2. Rada Ministrów składa corocznie Sejmowi, w terminie do dnia 31 października,
informacjÄ™ o realizacji Krajowego Programu w roku poprzednim.

Art. 9.
1. Organ wykonawczy samorządu województwa opracowuje projekt Wojewódzkiego
Programu Przeciwdziałania Narkomanii, zwanego dalej "Wojewódzkim Programem",
uwzględniając kierunki i rodzaje działań określone w Krajowym Programie oraz
zadania w zakresie określonym w art. 2 ust. 1 pkt 1-3. Wojewódzki Program
stanowi część strategii wojewódzkiej w zakresie polityki społecznej.
2. Wojewódzki Program uchwala sejmik województwa.
3. Organ wykonawczy samorządu województwa:
1) odpowiada za przygotowanie projektu Wojewódzkiego Programu i jego
realizacjÄ™ oraz koordynacjÄ™;
2) udziela pomocy merytorycznej podmiotom realizującym zadania objęte
Wojewódzkim Programem;
3) współdziała z innymi organami administracji publicznej w zakresie
przeciwdziałania narkomanii.
4. Wojewódzki Program jest realizowany przez jednostkę wskazaną w tym
programie.
5. W celu realizacji zadań, o których mowa w ust. 3 pkt 1, organ wykonawczy
samorządu województwa może powołać pełnomocnika.
6. Organ wykonawczy samorządu województwa powołuje i odwołuje eksperta
wojewódzkiego do spraw informacji o narkotykach i narkomanii.
7. Do zadań eksperta wojewódzkiego do spraw informacji o narkotykach i
narkomanii, realizowanych na terenie województwa ze środków określonych w
budżecie samorządu województwa, należą:
1) zbieranie, gromadzenie, wymiana informacji i dokumentacji w zakresie
przeciwdziałania narkomanii, objętych badaniami statystycznymi statystyki
publicznej, oraz opracowywanie i przetwarzanie zebranych danych;
2) prowadzenie i inicjowanie badań dotyczących problemów narkotyków i
narkomanii oraz opracowywanie i udostępnianie ich wyników;
3) gromadzenie, przechowywanie i udostępnianie baz danych dotyczących
narkotyków i narkomanii;
4) formułowanie wniosków sprzyjających kształtowaniu adekwatnej do sytuacji
strategii reagowania na problem narkomanii;
5) gromadzenie i udostępnianie publikacji na temat narkotyków i narkomanii.

Art. 10.
1. Przeciwdziałanie narkomanii należy do zadań własnych gminy, obejmujących:
1) zwiększanie dostępności pomocy terapeutycznej i rehabilitacyjnej dla osób
uzależnionych i osób zagrożonych uzależnieniem;
2) udzielanie rodzinom, w których występują problemy narkomanii, pomocy
psychospołecznej i prawnej;
3) prowadzenie profilaktycznej działalności informacyjnej, edukacyjnej oraz
szkoleniowej w zakresie rozwiązywania problemów narkomanii,
w szczególności dla dzieci i młodzieży, w tym prowadzenie zajęć sportowo-
rekreacyjnych dla uczniów, a także działań na rzecz dożywiania dzieci
uczestniczących w pozalekcyjnych programach opiekuńczo-wychowawczych
i socjoterapeutycznych;
4) wspomaganie działań instytucji, organizacji pozarządowych i osób
fizycznych, służących rozwiązywaniu problemów narkomanii;
5) pomoc społeczną osobom uzależnionym i rodzinom osób uzależnionych
dotkniętym ubóstwem i wykluczeniem społecznym i integrowanie ze
rodowiskiem lokalnym tych osób z wykorzystaniem pracy socjalnej i
kontraktu socjalnego.
2. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) w celu realizacji zadań, o których mowa w
ust. 1, opracowuje projekt Gminnego Programu Przeciwdziałania Narkomanii,
zwanego dalej "Gminnym Programem", uwzględniając zadania określone w art. 2
ust. 1 pkt 1-3 oraz kierunki działań wynikające z Krajowego Programu. Gminny
Program stanowi część gminnej strategii rozwiązywania problemów społecznych.
3. Gminny Program uchwala rada gminy.
4. Gminny Program jest realizowany przez jednostkÄ™ wskazanÄ… w tym programie.
5. W celu realizacji zadań, o których mowa w ust. 1 pkt 5, wójt (burmistrz,
prezydent miasta) może powołać pełnomocnika.

Art. 11.
1. Organ wykonawczy samorządu województwa i gminy sporządza raport z wykonania
w danym roku Wojewódzkiego Programu i Gminnego Programu i efektów ich
realizacji, który przedkłada odpowiednio sejmikowi województwa lub radzie
gminy, w terminie do dnia 31 marca roku następującego po roku, którego
dotyczy raport.
2. Organ wykonawczy samorządu województwa i gminy sporządza, na podstawie
opracowanej przez Biuro ankiety, informację z realizacji działań
podejmowanych w danym roku, wynikających z Wojewódzkiego i Gminnego Programu,
i przesyła ją do Biura, w terminie do dnia 15 kwietnia roku następującego po
roku, którego dotyczy informacja.

Art. 12.
1. Tworzy się Radę do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii, zwaną dalej "Radą".
2. Rada działa przy Prezesie Rady Ministrów.
3. Rada jest organem koordynacyjno-doradczym w sprawach z zakresu
przeciwdziałania narkomanii.
4. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze zarządzenia, statut Rady,
uwzględniając szczegółowe warunki i tryb jej działania, w tym sposób
działania zespołów roboczych, o których mowa w art. 17.

Art. 13.
1.Członków Rady powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów.
2. W skład Rady wchodzą:
1) przewodniczący – sekretarz lub podsekretarz stanu w urzędzie obsługującym
ministra właściwego do spraw zdrowia;
2) zastępca przewodniczącego – sekretarz lub podsekretarz stanu w urzędzie
obsługującym ministra właściwego do spraw wewnętrznych;
3) sekretarz – Dyrektor Biura;
4) członkowie – sekretarze lub podsekretarze stanu w urzędach obsługujących
ministrów:
a) Sprawiedliwości,
b) właściwego do spraw oświaty i wychowania,
c) Obrony Narodowej,
d) właściwego do spraw rolnictwa,
e) właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego,
f) właściwego do spraw finansów publicznych – Szef Służby Celnej,
g) właściwego do spraw zagranicznych,
h) właściwego do spraw nauki;
5) członek – przedstawiciel strony samorządowej w Komisji Wspólnej Rządu
i SamorzÄ…du Terytorialnego, przez niÄ… wskazany.
3. Posiedzenia Rady zwoływane są co najmniej 2 razy w roku.

Art. 14.
1. Prezes Rady Ministrów odwołuje członka Rady z powodu:
1) złożenia rezygnacji;
2) nieuczestniczenia w pracach Rady;
3) złożenia wniosku o jego odwołanie przez podmiot, którego osoba ta jest
przedstawicielem;
4) skazania prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo albo umyślne
przestępstwo skarbowe.
2. W przypadku odwołania albo śmierci członka Rady właściwy podmiot przedstawia
wniosek o powołanie innego przedstawiciela na członka Rady.

Art. 15.
Do zadań Rady należy w szczególności:
1) monitorowanie i koordynowanie działań w zakresie realizacji polityki
państwa w obszarze środków odurzających, substancji psychotropowych i
prekursorów;
2) występowanie do ministra właściwego do spraw zdrowia w sprawach
dotyczących tworzenia, zmian i uzupełnień do krajowych strategii i planów
przeciwdziałania problemom wywoływanym przez obrót i używanie środków
odurzających, substancji psychotropowych i prekursorów;
3) monitorowanie informacji o realizacji krajowych strategii i planów
działania;
4) monitorowanie realizacji Krajowego Programu;
5) zalecanie rozwiązań organizacyjnych w zakresie dotyczącym
przeciwdziałania narkomanii;
6) współdziałanie z podmiotami, o których mowa w art. 5, w zakresie
problematyki dotyczącej działalności Rady.

Art. 16.
1. Do udziału w posiedzeniach Rady przewodniczący Rady może zapraszać
specjalistów zajmujących się problematyką przeciwdziałania narkomanii.
2. Rada wydaje opinie i przedstawia wnioski w formie uchwał podejmowanych
większością głosów.

Art. 17.
W celu wykonywania zadań Rady, przewodniczący Rady może powoływać zespoły
robocze, w skład których wchodzą członkowie Rady lub inne osoby, w szczególności
specjaliści zajmujący się problematyką przeciwdziałania narkomanii.

Art. 18.
1. Za udział w pracach Rady członkom Rady nie przysługuje wynagrodzenie.
2. Członkom Rady przysługuje zwrot kosztów podróży na zasadach określonych w
przepisach wydanych na podstawie art. 775 § 2 Kodeksu pracy.

Rozdział 3
Działalność wychowawcza, edukacyjna, informacyjna i zapobiegawcza

Art. 19.
1. Działalność wychowawcza, edukacyjna, informacyjna i zapobiegawcza obejmuje:
1) promocjÄ™ zdrowia psychicznego;
2) promocję zdrowego stylu życia;
3) informowanie o szkodliwości środków i substancji, których używanie może
prowadzić do narkomanii, oraz o narkomanii i jej skutkach;
4) edukację psychologiczną i społeczną;
5) edukacjÄ™ prawnÄ…;
6) działania interwencyjne.
2. Działalność, o której mowa w ust. 1, obejmuje w szczególności:
1) wprowadzanie problematyki zapobiegania narkomanii do programów
wychowawczych jednostek organizacyjnych systemu oświaty;
2) wprowadzanie problematyki zapobiegania narkomanii do programów
przygotowania zawodowego osób zajmujących się wychowaniem oraz
profilaktyką w szkołach i innych placówkach systemu oświaty oraz w
szkołach wyższych;
3) wprowadzanie problematyki zapobiegania narkomanii do programów szkolenia
żołnierzy zasadniczej służby wojskowej, kandydatów na żołnierzy zawodowych
oraz żołnierzy zawodowych;
4) prowadzenie działalności zapobiegawczej, w szczególności w środowiskach
zagrożonych uzależnieniem;
5) wspieranie działań ogólnokrajowych i lokalnych organizacji, o których
mowa w art. 5 ust. 3, oraz innych inicjatyw społecznych;
6) uwzględnianie problematyki zapobiegania narkomanii w działalności
publicznej radiofonii i telewizji oraz innych środków masowego przekazu;
7) prowadzenie badań naukowych nad problematyką narkomanii.
3. Szczegółowe zadania z zakresu działalności wychowawczej, edukacyjnej,
informacyjnej i zapobiegawczej określa Krajowy Program.

Art. 20.
1. Zabrania się reklamy i promocji substancji psychotropowych lub środków
odurzajÄ…cych.
2. Produkty lecznicze zawierające substancje psychotropowe lub środki
odurzające mogą być reklamowane na zasadach określonych w ustawie z dnia 6
września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne.

Art. 21.
1. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania uwzględni w podstawie
programowej kształcenia ogólnego problematykę promocji zdrowia psychicznego
i zdrowego stylu życia, ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień dotyczących
zapobiegania narkomanii.
2. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zdrowia podejmie działania na rzecz uwzględnienia
problematyki promocji zdrowia psychicznego i zdrowego stylu życia, w tym
zagadnień dotyczących zapobiegania narkomanii w programach przygotowania
zawodowego nauczycieli i osób zajmujących się wychowaniem i nauczaniem dzieci
i młodzieży w szkołach i innych placówkach systemu oświaty.

Art. 22.
1. Ministrowie właściwi do spraw oświaty i wychowania, zdrowia, kultury
i ochrony dziedzictwa narodowego, rolnictwa, spraw wewnętrznych,
administracji publicznej, transportu, Minister Obrony Narodowej i Minister
Sprawiedliwości, każdy w zakresie swojego działania, są obowiązani rozwijać i
popierać działalność edukacyjną oraz zapobiegawczą podejmowaną w celu
informowania społeczeństwa o szkodliwości narkomanii.
2. Organy wymienione w ust. 1 są obowiązane prowadzić działalność wychowawczą,
edukacyjnÄ…, informacyjnÄ… i zapobiegawczÄ… polegajÄ…cÄ… na:
1) promocji zdrowego stylu życia;
2) wspieraniu działań ogólnokrajowych i lokalnych organizacji, o których
mowa w art. 5 ust. 3, oraz innych inicjatyw społecznych.
3. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, formy
działalności wychowawczej, edukacyjnej, informacyjnej i zapobiegawczej wśród
dzieci i młodzieży zagrożonych uzależnieniem, mając na względzie dobro dzieci
i młodzieży.

Art. 23.
1. Ministrowie właściwi do spraw zdrowia, szkolnictwa wyższego, finansów
publicznych, spraw wewnętrznych, administracji publicznej, transportu, pracy,
nauki i Minister Sprawiedliwości stwarzają warunki do prowadzenia badań
naukowych nad problematyką narkomanii oraz badań statystycznych i
epidemiologicznych.
2. Jednostki naukowe realizujące zadania w zakresie prowadzenia badań naukowych
nad problematyką narkomanii, jeżeli jest to niezbędne dla prowadzenia takich
badań, mogą posiadać, przechowywać oraz dokonywać zakupu środków
odurzających, substancji psychotropowych lub ich preparatów oraz prekursorów
kategorii 1.
3. Jednostki naukowe, o których mowa w ust. 2, są obowiązane:
1) dokonywać zakupu środków odurzających, substancji psychotropowych lub ich
preparatów oraz prekursorów kategorii 1 w hurtowni farmaceutycznej na
podstawie zapotrzebowania;
2) prowadzić ewidencję posiadanych środków odurzających, substancji
psychotropowych lub ich preparatów oraz prekursorów kategorii 1;
3) przechowywać posiadane środki odurzające, substancje psychotropowe lub
ich preparaty oraz prekursory kategorii 1 w sposób zabezpieczający przed
kradzieżą lub zniszczeniem.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrami właściwymi do
spraw wewnętrznych, nauki, finansów publicznych oraz szkolnictwa wyższego
określi, w drodze rozporządzenia, sposób postępowania w jednostkach
naukowych, o których mowa w ust. 2, ze środkami odurzającymi, substancjami
psychotropowymi lub ich preparatami oraz prekursorami kategorii 1,
uwzględniając konieczność uniemożliwienia dostępu osób trzecich do tych
środków i substancji.

Art. 24.
1. Ministrowie właściwi do spraw zdrowia, oświaty i wychowania, spraw
wewnętrznych, administracji publicznej, finansów publicznych, transportu,
pracy oraz Minister Obrony Narodowej i Minister Sprawiedliwości zapewniają
przygotowanie niezbędnej liczby osób do realizacji zadań, o których mowa w
art. 2 ust. 1.
2. Jednostki organizacyjne administracji rzÄ…dowej, jednostki organizacyjne
Służby Więziennej, Żandarmerii Wojskowej oraz szkół wyższych prowadzące
szkolenie osób, o których mowa w ust. 1, mogą posiadać, przechowywać oraz
nabywać środki odurzające, substancje psychotropowe i ich preparaty oraz
prekursory kategorii 1 w ilości niezbędnej do prowadzenia tego szkolenia.
3. Jednostki organizacyjne administracji rządowej oraz Żandarmerii Wojskowej
wykonujące czynności operacyjno-rozpoznawcze mogą wchodzić w posiadanie
środków odurzających, substancji psychotropowych i ich preparatów oraz
prekursorów kategorii 1 w ilości niezbędnej do przeprowadzenia badań
potwierdzających popełnienie przestępstwa.
4. Jednostki naukowe lub inne podmioty prowadzÄ…ce badania z wykorzystaniem
środków odurzających, substancji psychotropowych i ich preparatów oraz
prekursorów kategorii 1 celem ich identyfikacji i potwierdzenia popełnienia
przestępstwa mogą je posiadać, przechowywać oraz dokonywać zakupu w ilości
niezbędnej do przeprowadzenia tych badań.
5. Jednostki i podmioty, o których mowa w ust. 2-4, są obowiązane:
1) nabywać środki odurzające, substancje psychotropowe lub ich preparaty
oraz prekursory kategorii 1 w hurtowni farmaceutycznej na podstawie
zapotrzebowania;
2) prowadzić ewidencję posiadanych środków odurzających, substancji
psychotropowych lub ich preparatów oraz prekursorów kategorii 1;
3) przechowywać i używać do celów szkoleniowych posiadane środki odurzające,
substancje psychotropowe lub ich preparaty oraz prekursory kategorii 1 w
sposób zabezpieczający przed kradzieżą lub zniszczeniem;
4) niszczyć środki odurzające, substancje psychotropowe lub ich preparaty
oraz prekursory kategorii 1 w sposób uniemożliwiający dostęp osób
nieupoważnionych do tych środków i substancji.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrami właściwymi do
spraw wewnętrznych, finansów publicznych, szkolnictwa wyższego i Ministrem
Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb oraz
warunki nabywania i wchodzenia w posiadanie, przechowywania oraz używania do
celów szkoleniowych środków odurzających, substancji psychotropowych lub ich
preparatów oraz prekursorów kategorii 1 przez jednostki lub podmioty, o
których mowa w ust. 2-4, a także warunki przechowywania środków odurzających,
substancji psychotropowych, ich preparatów i prekursorów kategorii 1 oraz
sposób ich niszczenia przez jednostki lub podmioty, o których mowa w ust. 2-
4, uwzględniając zabezpieczenie tych substancji przed dostępem osób trzecich.

Rozdział 4
Postępowanie z osobami uzależnionymi

Art. 25.
Podjęcie leczenia, rehabilitacji lub reintegracji osób uzależnionych jest
dobrowolne, jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej.

Art. 26.
1. Leczenie osoby uzależnionej prowadzi zakład opieki zdrowotnej lub lekarz
wykonujÄ…cy praktykÄ™ lekarskÄ…, w tym w ramach grupowej praktyki lekarskiej.
2. Rehabilitację osoby uzależnionej mogą prowadzić:
1) lekarz posiadajÄ…cy specjalizacjÄ™ w dziedzinie psychiatrii;
2) osoba posiadająca certyfikat specjalisty terapii uzależnień.
3. W rehabilitacji osoby uzależnionej może uczestniczyć osoba posiadająca
certyfikat instruktora terapii uzależnień.
4. Reintegrację osób uzależnionych mogą prowadzić centra integracji społecznej,
tworzone na podstawie przepisów o zatrudnieniu socjalnym, oraz podmioty
wymienione w ust. 1 i 2 oraz w art. 5 ust. 3.
5. Za świadczenia, o których mowa w ust. 1-4, udzielane osobie uzależnionej
niezależnie od jej miejsca zamieszkania w kraju, nie pobiera się od tej osoby
opłat.

Art. 27.
1. Certyfikaty, o których mowa w art. 26 ust. 2 i 3, są wydawane osobom, które
ukończyły szkolenie w dziedzinie uzależnienia, zgodne z programem wybieranym
w drodze konkursu przeprowadzanego przez Biuro co najmniej raz w roku
kalendarzowym.
2. Oferty konkursowe, składane do Biura, zawierają następujące dane:
1) imiÄ™ i nazwisko oraz miejsce zamieszkania i adres albo nazwÄ™ (firmÄ™),
siedzibÄ™ i adres siedziby oferenta;
2) formÄ™ organizacyjno-prawnÄ… oferenta;
3) numer wpisu oferenta do rejestru przedsiębiorców, ewidencji działalności
gospodarczej albo innego właściwego rejestru;
4) miejsce prowadzenia szkolenia;
5) planowane terminy rozpoczęcia i zakończenia szkolenia;
6) program szkolenia.
3. Podmiot prowadzący szkolenie jest obowiązany zapewniać:
1) kadrę dydaktyczną o kwalifikacjach odpowiednich dla właściwego
przeprowadzenia szkolenia;
2) odpowiednią do realizacji programu kształcenia bazę dydaktyczną;
3) posiadanie wewnętrznego systemu oceny jakości kształcenia,
uwzględniającego narzędzia oceny jakości kształcenia oraz metody tej
oceny.
4. Oferty rozpatruje komisja konkursowa wyłoniona przez dyrektora Biura.
5. Szkolenie, o którym mowa w ust. 1, kończy się egzaminem organizowanym przez
Biuro co najmniej dwa razy w roku.
6. Egzamin końcowy składa się z części pisemnej i ustnej.
7. Certyfikat specjalisty terapii uzależnień może otrzymać osoba posiadająca
wyższe wykształcenie medyczne lub wyższe wykształcenie w dziedzinie
psychologii, pedagogiki, resocjalizacji, socjologii, nauk o rodzinie lub
teologii.
8. Certyfikat instruktora terapii uzależnień może otrzymać osoba posiadająca
wykształcenie co najmniej średnie.
9. Osoby, które ukończyły szkolenie, o którym mowa w ust. 1, i uzyskały
certyfikat instruktora terapii uzależnień oraz w terminie 3 lat od ukończenia
tego szkolenia uzyskały tytuł magistra w dziedzinie mającej zastosowanie w
ochronie zdrowia lub ukończyły wyższą szkołę medyczną, mogą przystąpić do
egzaminu w zakresie specjalisty terapii uzależnień bez konieczności
uczestniczenia w szkoleniu.
10. Koszty szkolenia, o którym mowa w ust. 1, egzaminu oraz wydania certyfikatu
ponosi uczestnik tego szkolenia.
11. Biuro prowadzi ewidencję wydawanych certyfikatów.
12. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, tryb
składania ofert, kryteria ich oceny oraz terminy postępowania konkursowego, o
którym mowa w ust. 1, uwzględniając konieczność zapewnienia najwyższego
poziomu szkolenia.
13. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) wymagania, jakie powinny spełniać podmioty prowadzące szkolenia w
dziedzinie uzależnień,
2) ramowe programy szkoleń w dziedzinie uzależnień,
3) tryb i sposób przeprowadzania egzaminu,
4) skład komisji egzaminacyjnej przeprowadzającej egzamin,
5) wzory certyfikatów: instruktora terapii uzależnień i specjalisty terapii
uzależnień
– uwzględniając konieczność zapewnienia najwyższego poziomu szkolenia oraz
jego rodzaj.

Art. 28.
1. Osoba uzależniona może być leczona przy zastosowaniu leczenia
substytucyjnego.
2. Leczenie substytucyjne może prowadzić zakład opieki zdrowotnej po uzyskaniu
zezwolenia wojewody, wydanego po uzyskaniu pozytywnej opinii dyrektora Biura
odnośnie do spełniania wymagań określonych w przepisach wydanych na podstawie
ust. 7.
3. Zezwolenie na leczenie substytucyjne w zakładach opieki zdrowotnej dla osób
pozbawionych wolności wydaje Dyrektor Generalny Służby Więziennej po
zasięgnięciu opinii dyrektora Biura.
4. Zezwolenie na leczenie substytucyjne może otrzymać zakład opieki zdrowotnej,
który posiada:
1) aptekę szpitalną lub zawarł umowę z apteką w zakresie zaopatrzenia w
środek substytucyjny;
2) pomieszczenia przystosowane do:
a) wydawania środka substytucyjnego,
b) prowadzenia terapii grupowej,
c) pracy lekarza, terapeuty i pracownika socjalnego,
d) pobierania próbek do analizy,
e) przechowywania i przygotowania środków substytucyjnych w sposób
uniemożliwiający dostęp osób nieupoważnionych;
3) odpowiednie warunki kadrowe zapewniajÄ…ce realizacjÄ™ programu prowadzenia
leczenia ambulatoryjnego dotyczące w szczególności kierownika programu
oraz przeszkolonych w zakresie realizowanego programu pielęgniarek i
pracowników pomocniczych.
5. Zezwolenia, o których mowa w ust. 2 i 3, są wydawane w drodze decyzji
administracyjnej.
6. Zezwolenie na leczenie substytucyjne cofa się, gdy zakład opieki zdrowotnej
przestał spełniać warunki stanowiące podstawę wydania zezwolenia.
7. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy tryb postępowania przy leczeniu substytucyjnym oraz szczegółowe
warunki, które powinien spełniać zakład opieki zdrowotnej prowadzący leczenie
substytucyjne, mając na względzie dobro osób uzależnionych.

Art. 29.
1. W zakładach poprawczych i schroniskach dla nieletnich oraz jednostkach
organizacyjnych Służby Więziennej prowadzi się leczenie, rehabilitację i
reintegrację osób uzależnionych umieszczonych w tych zakładach.
2. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i tryb
postępowania leczniczego, rehabilitacyjnego i reintegracyjnego w stosunku do
osób uzależnionych, umieszczonych w:
1) zakładach poprawczych i schroniskach dla nieletnich,
2) jednostkach organizacyjnych Służby Więziennej
– mając na względzie dobro osób przebywających w tych jednostkach.

Art. 30.
1. Na wniosek przedstawiciela ustawowego, krewnych w linii prostej, rodzeństwa
lub faktycznego opiekuna albo z urzędu sąd rodzinny może skierować
niepełnoletnią osobę uzależnioną na przymusowe leczenie i rehabilitację.
2. Czasu przymusowego leczenia i rehabilitacji nie określa się z góry, nie może
on być jednak dłuższy niż 2 lata.
3. Jeżeli osoba uzależniona ukończy 18 lat, przed zakończeniem przymusowego
leczenia lub rehabilitacji, sąd rodzinny może je przedłużyć na czas niezbędny
do osiągnięcia celu leczenia lub rehabilitacji, łącznie nie dłuższy jednak
niż określony w ust. 2.
4. Postępowanie w sprawach, o których mowa w ust. 1, toczy się według przepisów
o postępowaniu w sprawach nieletnich.

Rozdział 5
Prekursory, środki odurzające i substancje psychotropowe

Art. 31.
1. Środki odurzające dzieli się na grupy w zależności od stopnia ryzyka
powstania uzależnienia w przypadku używania ich w celach innych niż medyczne
oraz zakresu ich stosowania w celach medycznych.
2. Podział środków odurzających na grupy I-N, II-N, III-N i IV-N określa
załącznik nr 1 do ustawy.

Art. 32.
1. Substancje psychotropowe dzieli się na grupy w zależności od stopnia ryzyka
powstania uzależnienia w przypadku używania ich w celach innych niż medyczne
oraz zakresu ich stosowania w celach medycznych.
2. Podział substancji psychotropowych na grupy I-P, II-P, III-P i IV-P określa
załącznik nr 2 do ustawy.

Art. 33.
1. Åšrodki odurzajÄ…ce grup I-N i II-N oraz substancje psychotropowe grup II-P,
III-P i IV-P mogą być używane wyłącznie w celach medycznych, przemysłowych
lub prowadzenia badań.
2. Substancje psychotropowe grupy I-P mogą być używane wyłącznie w celu
prowadzenia badań, a środki odurzające grupy IV-N wyłącznie w celu
prowadzenia badań oraz w lecznictwie zwierząt – w zakresie wskazanym w
załączniku nr 1 do ustawy.

Art. 34.
1. Åšrodki odurzajÄ…ce, substancje psychotropowe lub ich preparaty oraz
prekursory kategorii 1 może posiadać wyłącznie przedsiębiorca, jednostka
organizacyjna lub osoba fizyczna uprawniona na podstawie przepisów ustawy,
rozporzÄ…dzenia 273/2004 lub rozporzÄ…dzenia 111/2005.
2. Posiadane bez uprawnienia środki odurzające, substancje psychotropowe lub
ich preparaty oraz prekursory kategorii 1 podlegajÄ… zabezpieczeniu przez
organy ścigania lub organy celne w trybie określonym w przepisach o
postępowaniu karnym.
3. W przypadku gdy nie zostało wszczęte postępowanie karne, o przepadku na
rzecz Skarbu Państwa środków odurzających, substancji psychotropowych lub ich
preparatów oraz prekursorów kategorii 1 orzeka sąd na wniosek wojewódzkiego
inspektora farmaceutycznego lub Naczelnego Inspektora Farmaceutycznego Wojska
Polskiego.
4. W przypadku orzeczenia przez sąd o przepadku na rzecz Skarbu Państwa środków
odurzających, substancji psychotropowych lub ich preparatów oraz prekursorów
kategorii 1 podlegajÄ… one zniszczeniu.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem
Sprawiedliwości, ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia,
podmioty uprawnione do przechowywania oraz niszczenia środków odurzających,
substancji psychotropowych lub ich preparatów oraz prekursorów kategorii 1, a
także szczegółowy tryb i warunki ich przechowywania oraz niszczenia, mając na
względzie konieczność zabezpieczenia tych środków i substancji przed dostępem
osób trzecich.

Art. 35.
1. Środki odurzające lub substancje psychotropowe będące produktami leczniczymi
może wytwarzać, przetwarzać lub przerabiać, z zastrzeżeniem ust. 4, wyłącznie
przedsiębiorca posiadający wydane na podstawie przepisów prawa
farmaceutycznego zezwolenie na wytwarzanie produktów leczniczych, po
uzyskaniu zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego określającego
środki lub substancje, które mogą być przedmiotem wytwarzania, przetwarzania
lub przerobu.
2. Środki odurzające lub substancje psychotropowe niebędące produktami
leczniczymi może wytwarzać, przetwarzać lub przerabiać wyłącznie
przedsiębiorca, po uzyskaniu zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego,
określającego środki lub substancje, które mogą być przedmiotem wytwarzania,
przetwarzania lub przerobu.
3. Prekursory kategorii 1 może wytwarzać, przetwarzać lub przerabiać, z
zastrzeżeniem ust. 4, wyłącznie przedsiębiorca, który uzyskał zezwolenie
Głównego Inspektora Farmaceutycznego określające prekursory kategorii 1,
które mogą być przedmiotem wytwarzania, przetwarzania lub przerobu.
4. Åšrodki odurzajÄ…ce grup I-N, II-N i IV-N, substancje psychotropowe grup I-P,
II-P, III-P i IV-P lub prekursory kategorii 1 może wytwarzać, przetwarzać lub
przerabiać, w celu prowadzenia badań naukowych, wyłącznie jednostka naukowa,
w zakresie swojej działalności statutowej, po uzyskaniu zezwolenia Głównego
Inspektora Farmaceutycznego określającego środki lub substancje, które mogą
być przedmiotem wytwarzania, przetwarzania lub przerobu.
5. Nie wymaga zezwolenia przerób środków odurzających, substancji
psychotropowych i prekursorów, jeżeli jest dokonywany w aptece, na zasadach
określonych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne.
6. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1-4 i 7, mogą być wydane po stwierdzeniu
przez wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego, że przedsiębiorca
występujący o wydanie zezwolenia zapewnia warunki produkcji i obrotu
zabezpieczające przed użyciem środków odurzających, substancji
psychotropowych lub prekursorów kategorii 1 objętych zezwoleniem przez osoby
nieupoważnione lub w celach innych niż określone w wydanym zezwoleniu.
7. Środki odurzające grupy IV-N lub substancje psychotropowe grupy I-P może
stosować, w celu prowadzenia badań naukowych, jednostka naukowa, w zakresie
swojej działalności statutowej, po uzyskaniu zezwolenia Głównego Inspektora
Farmaceutycznego, określającego środki lub substancje będące przedmiotem
zezwolenia.
8. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1-4 i 7, określają dozwoloną wielkość i
cel wytwarzania, przetwarzania, przerobu lub stosowania każdego środka
odurzającego, substancji psychotropowej lub prekursora oraz termin ważności
zezwolenia.
9. Åšrodki odurzajÄ…ce, substancje psychotropowe lub prekursory kategorii 1, z
zastrzeżeniem ust. 7, może stosować, w celu prowadzenia badań naukowych,
wyłącznie jednostka naukowa, w zakresie swojej działalności statutowej, po
zgłoszeniu tego faktu i uzyskaniu zezwolenia wojewódzkiego inspektora
farmaceutycznego.
10. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki i tryb wydawania oraz cofania zezwoleń, o których mowa w
ust. 1-4, 7 i 9, a także wymagania, jakie muszą spełniać podmioty posiadające
te zezwolenia, w szczególności w zakresie przechowywania środków objętych
zezwoleniem oraz prowadzenia dokumentacji dotyczÄ…cej ich posiadania i obrotu
nimi, a także treść wniosku o wydanie tych zezwoleń – uwzględniając
zapewnienie sprawności postępowania.

Art. 36.
1. Zbiór mleczka makowego i opium z maku oraz ziela lub żywicy konopi innych
niż włókniste jest dozwolony wyłącznie w celu prowadzenia badań naukowych, po
uzyskaniu zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego.
2. Sporządzanie wyciągów ze słomy makowej może odbywać się wyłącznie u
przedsiębiorcy oraz w jednostce naukowej i Centralnym Ośrodku Badania Odmian
Roślin Uprawnych – w zakresie ich działalności statutowej, po uzyskaniu
zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, warunki
i tryb wydawania i cofania zezwoleń, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz treść
wniosku o wydanie tych zezwoleń, uwzględniając zasadę poszanowania praw
podmiotu ubiegającego się o zezwolenie oraz zapewnienie sprawności
postępowania.

Art. 37.
1. Przywóz, wywóz, wewnątrzwspólnotowa dostawa lub wewnątrzwspólnotowe nabycie
środków odurzających lub substancji psychotropowych mogą być dokonywane
wyłącznie przez przedsiębiorców, o których mowa w art. 35 ust. 1 i 2 lub art.
40 ust. 1 i 2.
2. Przywóz środków odurzających i substancji psychotropowych będących
produktami leczniczymi może być dokonywany wyłącznie przez przedsiębiorców
posiadających zezwolenie, o którym mowa w art. 38 ust. 1a ustawy z dnia 6
września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne, po uzyskaniu pozwolenia Głównego
Inspektora Farmaceutycznego określającego środki lub substancje, które mogą
być przedmiotem przywozu.
3. Przywóz lub wewnątrzwspólnotowe nabycie środków odurzających lub substancji
psychotropowych może nastąpić po uzyskaniu, dla każdej przesyłki przywożonej
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:
1) pozwolenia na przywóz albo na wewnątrzwspólnotowe nabycie, wydanego przez
Głównego Inspektora Farmaceutycznego, oraz
2) pozwolenia na wywóz albo na wewnątrzwspólnotową dostawę, wydanego przez
właściwe władze kraju wywozu.
4. Wywóz lub wewnątrzwspólnotowa dostawa środków odurzających lub substancji
psychotropowych może nastąpić po uzyskaniu, dla każdej przesyłki wywożonej z
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pozwolenia na wywóz albo na
wewnątrzwspólnotową dostawę, wydanego przez Głównego Inspektora
Farmaceutycznego na podstawie pozwolenia na przywóz lub wewnątrzwspólnotowe
nabycie wydanego przez właściwe władze kraju przywozu.
5. Przywóz, wywóz, wewnątrzwspólnotowa dostawa lub wewnątrzwspólnotowe nabycie
słomy makowej mogą być dokonywane wyłącznie przez przedsiębiorców, o których
mowa w art. 35 ust. 1 lub art. 40 ust. 1, po uzyskaniu pozwoleń
przewidzianych w ust. 3 i 4.
6. Przewóz przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej środków odurzających,
substancji psychotropowych oraz słomy makowej jest dozwolony na podstawie
pozwolenia na wywóz, wydanego przez właściwe władze kraju wywozu dla każdej
przesyłki.
7. W przypadkach, o których mowa w ust. 3-6, pozwolenia na wywóz albo
wewnątrzwspólnotową dostawę są dołączane do każdej przesyłki.
8. Przywóz środków odurzających do składu celnego jest zabroniony.
9. Przywóz środków odurzających, substancji psychotropowych do wolnych obszarów
celnych jest zabroniony.
10. Przywóz, wywóz, wewnątrzwspólnotowa dostawa lub wewnątrzwspólnotowe nabycie
środków odurzających, substancji psychotropowych lub prekursorów kategorii 1
na własne potrzeby lecznicze może być dokonywany na podstawie dokumentów
określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 12.
11. Pozwolenia na przywóz, wywóz, wewnątrzwspólnotową dostawę lub
wewnątrzwspólnotowe nabycie środków odurzających i substancji psychotropowych
stanowiÄ…cych zapasy jednostek organizacyjnych Ministerstwa Obrony Narodowej
biorących udział w misjach, ćwiczeniach lub szkoleniach poza granicami kraju
udziela Naczelny Inspektor Farmaceutyczny Wojska Polskiego na wniosek
kierownika (dowódcy, komendanta, szefa) jednostki organizacyjnej.
12. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki i tryb wydawania pozwoleń i dokumentów, o których mowa w
ust. 3, 4 i 10, wzory tych pozwoleń i dokumentów, obowiązki podmiotów i osób
posiadających te pozwolenia i dokumenty w zakresie przechowywania środków
objętych pozwoleniem, wydawania tych środków jednostkom uprawnionym oraz
prowadzenia dokumentacji w zakresie ich posiadania i obrotu nimi, majÄ…c na
względzie sprawność postępowania w sprawie udzielenia pozwoleń.

Art. 38.
1. Przedsiębiorcy prowadzący działalność w zakresie wytwarzania, przetwarzania,
przerobu, przywozu, wywozu, wewnątrzwspólnotowej dostawy lub
wewnątrzwspólnotowego nabycia i obrotu hurtowego prekursorami kategorii 1
przekazują Głównemu Inspektorowi Farmaceutycznemu informacje o wszelkich
wzbudzających podejrzenie co do zgodności z przepisami prawa:
1) zamówieniach na te substancje;
2) działaniach z udziałem tych substancji;
3) próbach wykorzystania tych substancji.
2. Przepisy ust. 1 stosuje się również do prekursorów kategorii 2 i 3, z tym że
informacje, o których mowa w tych przepisach przekazuje się Głównemu
Inspektorowi Sanitarnemu.
3. Główny Inspektor Farmaceutyczny w odniesieniu do prekursorów kategorii 1,
a Główny Inspektor Sanitarny w odniesieniu do prekursorów kategorii 2 i 3,
w uzasadnionych przypadkach powiadamiajÄ… PolicjÄ™ i organy celne o
konieczności zatrzymania przesyłki prekursorów, która nie spełnia wymagań
określonych w przepisach prawa.
4. Główny Inspektor Farmaceutyczny i Główny Inspektor Sanitarny prowadzą
ewidencjÄ™ informacji uzyskanych w trybie ust. 1 i 2.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw finansów publicznych oraz ministrem właściwym do spraw wewnętrznych,
określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowy sposób przekazywania informacji,
2) sposób prowadzenia ewidencji informacji uzyskanych w trybie ust. 1 i 2,
3) szczegółowy tryb i sposób powiadamiania, o którym mowa w ust. 3, a także
wzór takiego powiadomienia,
4) tryb i sposób postępowania z przesyłką, o której mowa w ust. 3
– mając na uwadze uniemożliwienie nielegalnej produkcji prekursorów.

Art. 39.
1. Zezwoleń, o których mowa w art. 35 ust. 1-4 i 7, art. 36 oraz art. 40,
udziela się na podstawie pisemnego wniosku przedsiębiorcy.
2. Przed podjęciem decyzji w sprawie wydania zezwolenia organ wydający
zezwolenie, zwany dalej "organem zezwalajÄ…cym":
1) może wzywać wnioskodawcę do uzupełnienia, w wyznaczonym terminie,
brakującej dokumentacji poświadczającej, że spełnia on warunki określone
przepisami ustawy;
2) może dokonać kontrolnego sprawdzenia faktów podanych we wniosku o
udzielenie zezwolenia w celu stwierdzenia, czy podmiot spełnia warunki
wykonywania działalności objętej zezwoleniem.
3. Zezwolenie wydaje siÄ™ na czas nieoznaczony albo, na wniosek podmiotu
ubiegajÄ…cego siÄ™, na czas oznaczony.
4. Udzielenie zezwolenia, odmowa udzielenia zezwolenia oraz cofnięcie
zezwolenia następuje w drodze decyzji administracyjnej. Decyzja o cofnięciu
zezwolenia podlega natychmiastowemu wykonaniu.
5. Organ zezwalający w przypadku powzięcia informacji o tym, że podmiot,
któremu udzielono zezwolenia działa w sposób niezgodny z przepisami ustawy
regulującymi działalność objętą zezwoleniem wyznacza niezwłocznie termin do
usunięcia tych nieprawidłowości.
6. Organ zezwalajÄ…cy cofa zezwolenie, w przypadku gdy:
1) podmiot, któremu udzielono zezwolenia, przestał spełniać warunki wymagane
do wykonywania działalności określonej w zezwoleniu;
2) podmiot, o którym mowa w pkt 1, nie usunął, w wyznaczonym przez organ
zezwalajÄ…cy terminie, stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego
z przepisami ustawy regulującymi działalność objętą zezwoleniem.
7. Podmiot, któremu udzielono zezwolenia, jest obowiązany zgłaszać organowi
zezwalającemu wszelkie zmiany danych określonych w zezwoleniu.
8. Przedsiębiorca, któremu cofnięto zezwolenie z przyczyn, o których mowa w
ust. 6, może ponownie wystąpić z wnioskiem o wydanie zezwolenia w takim samym
zakresie nie wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia wydania decyzji o
cofnięciu zezwolenia.
9. Za udzielenie zezwolenia na wytwarzanie, przetwarzanie, przerób, stosowanie
do badań oraz pozwolenia na przywóz, wywóz, wewnątrzwspólnotowe nabycie i
wewnątrzwspólnotową dostawę środków odurzających, substancji psychotropowych
i prekursorów kategorii 1, a także zmianę tych zezwoleń lub pozwoleń
pobierane są opłaty, które stanowią dochód budżetu państwa.
10. Przepisy ust. 1-9 i 11 stosuje się do zezwoleń, o których mowa w art. 35
ust. 1-4 i 7, art. 36 oraz art. 40, w zakresie nieuregulowanym w tych
przepisach.
11. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
wysokość i sposób pobierania opłat, o których mowa w ust. 9, uwzględniając w
szczególności zakres wytwarzania, przetwarzania, przerobu środków
odurzających, substancji psychotropowych i prekursorów kategorii 1.

Art. 40.
1. Obrót hurtowy środkami odurzającymi lub substancjami psychotropowymi
będącymi produktami leczniczymi może być prowadzony przez przedsiębiorcę, o
którym mowa w art. 72 ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo
farmaceutyczne, po uzyskaniu zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego.
2. Obrót hurtowy środkami odurzającymi lub substancjami psychotropowymi, które
nie są produktami leczniczymi, może być prowadzony przez przedsiębiorcę po
uzyskaniu zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego.
3. Obrót hurtowy prekursorami kategorii 1 może być prowadzony przez
przedsiębiorcę po uzyskaniu zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego.
4. Przedsiębiorcy, o których mowa w ust. 1-3, są obowiązani:
1) prowadzić dokumentację dotyczącą posiadanych środków odurzających,
substancji psychotropowych lub ich preparatów oraz prekursorów
kategorii 1;
2) przechowywać w komorach przeładunkowych posiadane środki odurzające,
substancje psychotropowe lub ich preparaty oraz prekursory kategorii 1 w
sposób zabezpieczający przed kradzieżą lub zniszczeniem.
5. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1-3, mogą być wydane po stwierdzeniu przez
wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego, że przedsiębiorca występujący o
wydanie zezwolenia zapewnia warunki obrotu uniemożliwiające użycie środków
odurzających, substancji psychotropowych lub prekursorów objętych zezwoleniem
przez osoby nieupoważnione lub do celów innych niż określone w wydanym
zezwoleniu.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki i tryb wydawania oraz cofania zezwoleń, o których mowa w
ust. 1-3, treść wniosku o wydanie tych zezwoleń, a także szczegółowe
obowiązki podmiotów posiadających te zezwolenia, w szczególności w zakresie
przechowywania środków objętych zezwoleniem, wydawania tych środków
jednostkom uprawnionym oraz prowadzenia dokumentacji dotyczÄ…cej ich
posiadania i obrotu nimi, a także w zakresie warunków, jakie podmiot musi
spełniać celem przechowywania środków objętych zezwoleniem w komorach
przeładunkowych, mając na względzie sprawność postępowania w sprawie
udzielenia zezwoleń.

Art. 41.
1. Obrót detaliczny środkami odurzającymi, substancjami psychotropowymi i
prekursorami będącymi produktami leczniczymi prowadzą apteki i punkty
apteczne, zapewniając odpowiednie warunki ich przechowywania uniemożliwiające
dostęp osób nieuprawnionych do tych środków i substancji.
2. Preparaty zawierające środki odurzające lub substancje psychotropowe są
wydawane z apteki wyłącznie na podstawie specjalnie oznakowanej recepty albo
zapotrzebowania, z zastrzeżeniem ust. 4.
3. Do podmiotów, o których mowa w ust. 1, stosuje się art. 40 ust. 4.
4. Preparaty zawierające środki odurzające grupy II-N lub substancje
psychotropowe grup III-P i IV-P mogą być wydawane z apteki na podstawie
recept innych niż określone w ust. 2, a preparaty zawierające środki
odurzające grupy III-N mogą być wydawane z apteki bez recepty.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki przechowywania przez apteki środków odurzających,
substancji psychotropowych, prekursorów kategorii 1 i preparatów
zawierających te środki lub substancje oraz sposób prowadzenia
dokumentacji w zakresie ich posiadania i obrotu, uwzględniając
zabezpieczenie tych substancji przed dostępem osób trzecich;
2) szczegółowe warunki wystawiania recept i zapotrzebowań na preparaty
zawierające środki odurzające lub substancje psychotropowe, wzory tych
dokumentów oraz wydawania tych preparatów z aptek, uwzględniając warunki
bezpieczeństwa dystrybucji preparatów.

Art. 42.
1. Preparaty zawierające środki odurzające grup I-N, II-N i III-N lub
substancje psychotropowe grup II-P, III-P i IV-P, które zostały dopuszczone
do obrotu jako produkty lecznicze na podstawie przepisów prawa
farmaceutycznego, może posiadać, w celach medycznych, po uzyskaniu zgody
wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego, zakład opieki zdrowotnej niemający
apteki szpitalnej, zakład leczniczy dla zwierząt oraz lekarz, lekarz dentysta
lub lekarz weterynarii, prowadzący praktykę lekarską, a także inny podmiot,
którego działalność wymaga posiadania i stosowania tych preparatów.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje
preparatów i ich ilości, jakie mogą posiadać podmioty, o których mowa w ust.
1, szczegółowe warunki zaopatrywania, przechowywania tych preparatów oraz
prowadzenia dokumentacji w zakresie ich posiadania i stosowania, a także
rodzaje podmiotów, których działalność wymaga posiadania i stosowania
preparatów, o których mowa w ust. 1, uwzględniając zabezpieczenie tych
substancji przed niewłaściwym użyciem.

Art. 43.
1. Przedsiębiorca i inna jednostka organizacyjna, którzy uzyskali zezwolenia, o
których mowa w art. 35 ust. 1 i 2 lub art. 40 ust. 1 i 2, lub pozwolenia, o
których mowa w art. 37 ust. 3-5, są obowiązani do składania Głównemu
Inspektorowi Farmaceutycznemu sprawozdań z działalności określonej w
zezwoleniu lub pozwoleniu.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki, tryb oraz terminy składania sprawozdań, o których mowa w
ust. 1, uwzględniając niezbędne dane, jakie powinny zawierać.

Art. 44.
1. Nadzór nad wytwarzaniem, przetwarzaniem, przerobem, przechowywaniem, obrotem
i niszczeniem środków odurzających, substancji psychotropowych oraz
prekursorów kategorii 1 sprawuje wojewódzki inspektor farmaceutyczny właściwy
ze względu na siedzibę wytwórcy, importera lub innego podmiotu
wprowadzającego do obrotu - poprzez kontrolę realizacji obowiązków
wynikających z rozporządzenia 273/2004, rozporządzenia 111/2005 i przepisów
prawa farmaceutycznego.
2. Nadzór nad prekursorami kategorii 2 i 3 sprawuje państwowy powiatowy
inspektor sanitarny właściwy ze względu na siedzibę wytwórcy, importera lub
innego podmiotu wprowadzajÄ…cego do obrotu - poprzez kontrolÄ™ realizacji
obowiązków nałożonych na producenta, importera lub inny podmiot wprowadzający
do obrotu wynikajÄ…cych z ustawy, rozporzÄ…dzenia 273/2004 i rozporzÄ…dzenia
111/2005 oraz wydawania pozwoleń – na zasadach i w trybie określonych w
przepisach o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, rozporządzeniu 273/2004 i
rozporzÄ…dzeniu 111/2005.
3. Organem właściwym do występowania do krajów trzecich z powiadomieniem przed
wywozem w zakresie prekursorów kategorii 2 i 3, o którym mowa w art. 11
ust. 1 i 2 rozporządzenia 111/2005, jest Główny Inspektor Sanitarny.
4. Inspektor do Spraw Substancji i Preparatów Chemicznych prowadzi rejestr
producentów, importerów i innych podmiotów wprowadzających do obrotu
prekursory kategorii 2, uwzględniający dane, o których mowa w art. 3 ust. 6
rozporządzenia 273/2004, oraz powiadamia o zgłoszeniu właściwego państwowego
powiatowego inspektora sanitarnego.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia przekazuje Komisji Europejskiej
informacje, o których mowa w art. 13 i 16 rozporządzenia 273/2004 i art. 32
rozporzÄ…dzenia 111/2005.
6. Minister Obrony Narodowej sprawuje nadzór nad przerobem, przechowywaniem,
obrotem oraz zapasami środków odurzających i substancji psychotropowych w
podległych jednostkach organizacyjnych – na zasadach i w trybie określonych w
przepisach, o których mowa w ust. 1 i 2.
7. Minister właściwy do spraw wewnętrznych sprawuje nadzór nad przerobem,
przechowywaniem, obrotem oraz zapasami prekursorów grupy kategorii 2 i 3 w
podległych jednostkach organizacyjnych – na zasadach i w trybie określonych w
przepisach, o których mowa w ust. 2.
8. Podmioty, które w ramach swojej działalności posiadają podrobione, zepsute,
sfałszowane środki odurzające, substancje psychotropowe i prekursory
kategorii 1, ich mieszaniny, również jako składniki produktów leczniczych,
lub którym upłynął termin ważności niszczą te substancje w sposób określony w
ust. 9.
9. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki i tryb postępowania ze środkami odurzającymi,
substancjami psychotropowymi i prekursorami kategorii 1, ich mieszaninami,
produktami leczniczymi, podrobionymi, zepsutymi, sfałszowanymi lub którym
upłynął termin ważności, zawierającymi w swoim składzie środki odurzające,
substancje psychotropowe i prekursory kategorii 1, oraz prekursorami
kategorii 1 stosowanymi w przemyśle kosmetycznym lub spożywczym,
uwzględniając w szczególności wymogi zabezpieczenia przed ich niewłaściwym
użyciem, sposoby niszczenia tych środków w zależności od ich rodzaju i ilości
oraz podmioty obowiązane do pokrywania kosztów związanych z niszczeniem tych
środków.

Rozdział 6
Uprawa maku i konopi

Art. 45.
1. Uprawa maku, z wyjątkiem maku niskomorfinowego, może być prowadzona
wyłącznie na potrzeby przemysłu farmaceutycznego i nasiennictwa.
2. Uprawa maku niskomorfinowego może być prowadzona wyłącznie na cele spożywcze
i nasiennictwa.
3. Uprawa konopi włóknistych może być prowadzona wyłącznie na potrzeby
przemysłu włókienniczego, chemicznego, celulozowo-papierniczego, spożywczego,
kosmetycznego, farmaceutycznego, materiałów budowlanych oraz nasiennictwa.
4. Uprawa konopi innych niż wymienione w ust. 3 jest zabroniona.

Art. 46.
1. Uprawa maku może być prowadzona na określonej powierzchni, w wyznaczonych
rejonach, na podstawie zezwolenia na uprawę, przy zastosowaniu materiału
siewnego kategorii elitarny albo kategorii kwalifikowany w rozumieniu
przepisów o nasiennictwie oraz dodatkowo umowy kontraktacji, zawartej z
podmiotem posiadającym zezwolenie wojewody na prowadzenie działalności w
zakresie skupu maku.
2. Uprawa konopi włóknistych może być prowadzona na określonej powierzchni, w
wyznaczonych rejonach, na podstawie zezwolenia na uprawÄ™, przy zastosowaniu
materiału siewnego kategorii elitarny albo kategorii kwalifikowany w
rozumieniu przepisów o nasiennictwie oraz dodatkowo:
1) umowy kontraktacji, zawartej z podmiotem posiadajÄ…cym zezwolenie wojewody
na prowadzenie działalności w zakresie skupu konopi włóknistych,
niewpisanym do rejestru uznanych pierwszych przetwórców słomy lnianej lub
konopnej na włókno w rozumieniu przepisów o organizacji niektórych rynków
rolnych, lub
2) umowy sprzedaży, o której mowa w art. 2 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE)
nr 1673/2000 z dnia 27 lipca 2000 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku
lnu i konopi uprawianych na włókno (Dz. Urz. WE L 193 z 29.07.2000, str.
16; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 30, str. 131),
zwanego dalej "rozporzÄ…dzeniem 1673/2000", zawartej z podmiotem
posiadającym zezwolenie wojewody na prowadzenie działalności w zakresie
skupu konopi włóknistych, wpisanym do rejestru uznanych pierwszych
przetwórców słomy lnianej lub konopnej na włókno w rozumieniu przepisów o
organizacji niektórych rynków rolnych, a w przypadku przetwórcy
pochodzącego z państwa członkowskiego Unii Europejskiej innego niż
Rzeczpospolita Polska – uznanym przez to państwo, lub
3) umowy o przetworzenie słomy konopnej na włókno, o której mowa w art. 2
ust. 1 lit. b rozporzÄ…dzenia 1673/2000, zawartej z podmiotem posiadajÄ…cym
zezwolenie wojewody na prowadzenie działalności w zakresie skupu konopi
włóknistych, wpisanym do rejestru uznanych pierwszych przetwórców słomy
lnianej lub konopnej na włókno w rozumieniu przepisów o organizacji
niektórych rynków rolnych, a w przypadku przetwórcy pochodzącego z państwa
członkowskiego Unii Europejskiej innego niż Rzeczpospolita Polska –
uznanym przez to państwo, lub
4) zobowiązania do przetworzenia słomy konopnej na włókno, o którym mowa w
art. 2 ust. 1 lit. a rozporządzenia 1673/2000, składanego Prezesowi
Agencji Rynku Rolnego, w przypadku gdy prowadzÄ…cy uprawÄ™ konopi
włóknistych jest jednocześnie wpisany do rejestru uznanych pierwszych
przetwórców słomy lnianej lub konopnej na włókno w rozumieniu przepisów o
organizacji niektórych rynków rolnych.
3. Stosowanie materiału siewnego maku lub konopi włóknistych kategorii elitarny
albo kategorii kwalifikowany w rozumieniu przepisów o nasiennictwie
potwierdza się fakturą zakupu tego materiału siewnego oraz etykietą z
opakowań materiału siewnego tych roślin.
4. Działalność w zakresie skupu:
1) maku, na podstawie umowy, o której mowa w ust. 1,
2) konopi włóknistych na podstawie umów, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2
– może prowadzić podmiot posiadający zezwolenie wojewody właściwego dla
miejsca położenia uprawy, określające w szczególności zakres i cel
prowadzonej działalności.
5. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 4, wydaje się w drodze decyzji, na wniosek,
który zawiera:
1) imię, nazwisko, określenie miejsca zamieszkania i adres albo nazwę
(firmÄ™), siedzibÄ™ i adres wnioskodawcy;
2) numer NIP albo numer REGON wnioskodawcy;
3) adres miejsca wykonywania działalności w zakresie skupu;
4) informację o zakresie i celu podejmowanej działalności.
6. Do wniosku, o którym mowa w ust. 5, dołącza się:
1) oświadczenie, że wnioskodawca dysponuje magazynem lub środkiem
transportu, zabezpieczonym przed kradzieżą torebki (makówki), o której
mowa w art. 48 ust. 1, lub
2) kopiÄ™ decyzji Prezesa Agencji Rynku Rolnego o wpisie do rejestru uznanych
pierwszych przetwórców słomy lnianej lub konopnej na włókno w rozumieniu
przepisów o organizacji niektórych rynków rolnych albo kopię dokumentu
potwierdzającego uznanie przetwórcy przez państwo członkowskie Unii
Europejskiej inne niż Rzeczpospolita Polska – w przypadku zezwolenia
wojewody na działalność w zakresie skupu konopi włóknistych na podstawie
umowy sprzedaży;
3) zobowiązanie do przekazywania na żądanie wojewody informacji dotyczących
zakresu i celu prowadzonej działalności.
7. Wojewoda cofa zezwolenie w razie naruszenia warunków prowadzenia
działalności określonych w ustawie lub w zezwoleniu.
8. Wojewoda, działając w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia
oraz ministrem właściwym do spraw rolnictwa, określi, w drodze rozporządzenia
– aktu prawa miejscowego, ogólną powierzchnię przeznaczoną corocznie pod
uprawy maku lub konopi włóknistych oraz rejonizację tych upraw, mając na
względzie zagrożenie narkomanią, zapotrzebowanie na surowce pochodzące z tych
upraw oraz tradycję uprawy maku i konopi włóknistych.

Art. 47.
1. Zezwolenie na uprawę maku lub konopi włóknistych wydaje wójt (burmistrz,
prezydent miasta) właściwy ze względu na miejsce położenia uprawy.
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się, w drodze decyzji, na wniosek
zawierajÄ…cy:
1) imię, nazwisko, określenie miejsca zamieszkania i adres albo nazwę
(firmÄ™), siedzibÄ™ i adres wnioskodawcy;
2) informację o odmianie maku lub konopi włóknistych, powierzchni uprawy
oraz numer działki ewidencyjnej w ewidencji gruntów i budynków, określonej
na podstawie przepisów prawa geodezyjnego i kartograficznego;
3) informację o rodzaju umowy albo o zobowiązaniu do przetworzenia słomy
konopnej na włókno, o których mowa w art. 46 ust. 2;
4) oświadczenie wnioskodawcy, że dysponuje pomieszczeniem zabezpieczonym
przed kradzieżą torebki (makówki), o której mowa w art. 48 ust. 1;
5) oświadczenie wnioskodawcy, że nie był karany za popełnienie przestępstwa,
o którym mowa w art. 63 lub 64, i wykroczenia, o którym mowa w art. 65.
3. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, określa:
1) podmiot, dla którego je wydano;
2) numer kolejny zezwolenia;
3) odmianę maku lub konopi włóknistych;
4) powierzchnię uprawy maku lub konopi włóknistych;
5) numer działki, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, na której prowadzona będzie
uprawa maku lub konopi włóknistych;
6) termin ważności;
7) datÄ™ wydania zezwolenia.
4. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) odmawia wydania zezwolenia, jeżeli
wnioskodawca nie daje rękojmi należytego zabezpieczenia zbioru z tych upraw
przed wykorzystaniem do celów innych niż określone w ustawie, a w
szczególności:
1) nie dysponuje pomieszczeniem zabezpieczonym przed kradzieżą torebki
(makówki), o której mowa w art. 48 ust. 1, lub
2) był karany za popełnienie przestępstwa, o którym mowa w art. 63 lub 64,
lub
3) był karany za popełnienie wykroczenia, o którym mowa w art. 65.
5. Zezwolenie cofa się w razie naruszenia warunków prowadzenia działalności
określonych w ustawie lub w zezwoleniu.
6. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) prowadzi rejestr wydawanych zezwoleń.

Art. 48.
1. Torebkę (makówkę) z nasionami, uzyskaną z uprawy maku prowadzonej na
potrzeby przemysłu farmaceutycznego, wraz z przylegającą do niej łodygą o
długości do 7 cm, w całości przekazuje się podmiotowi prowadzącemu
kontraktację maku, na warunkach określonych w umowie kontraktacji. Słomę
makową, pozostałą po oddzieleniu torebki (makówki) i przylegającej do niej
łodygi o długości do 7 cm, niszczy prowadzący uprawę w sposób określony w
umowie kontraktacji.
2. SÅ‚omÄ™ makowÄ… z uprawy maku niskomorfinowego niszczy prowadzÄ…cy uprawÄ™ na
swój koszt, w sposób określony w umowie kontraktacji.
3. Pozostałe na polu resztki pożniwne maku niszczy się w miejscu prowadzenia
uprawy, w wyniku wykonania odpowiedniego zabiegu agrotechnicznego, na
warunkach określonych w umowie kontraktacji.

Art. 49.
Przepisów art. 45-48, z wyjątkiem przepisów dotyczących obowiązku niszczenia
słomy makowej i resztek pożniwnych maku, nie stosuje się do upraw maku i konopi
prowadzonych przez jednostkę naukową oraz Centralny Ośrodek Badania Odmian
Roślin Uprawnych, w ramach działalności statutowej, a także przez podmiot
zajmujący się hodowlą roślin i stosujący konopie włókniste w celach
izolacyjnych.

Art. 50.
1. Nadzór nad uprawami maku lub konopi włóknistych sprawuje wójt (burmistrz,
prezydent miasta) właściwy ze względu na miejsce położenia tych upraw.
2. W ramach wykonywania nadzoru osoby upoważnione przez organ, o którym mowa w
ust. 1, sÄ… uprawnione do:
1) wejścia na grunty, na których są prowadzone uprawy maku lub konopi
włóknistych, oraz dojścia do tych gruntów przez inne nieruchomości;
2) kontroli dokumentów uprawniających do prowadzenia upraw maku lub konopi
włóknistych;
3) żądania wyjaśnień od prowadzącego uprawy maku lub konopi włóknistych.
3. Osoby upoważnione do wykonywania czynności określonych w ust. 2 są
obowiązane do okazania upoważnienia wydanego przez organ sprawujący nadzór.

Art. 51.
W przypadku stwierdzenia prowadzenia upraw maku lub konopi włóknistych w sposób
niezgodny z art. 46 i 47 wójt (burmistrz, prezydent miasta) wydaje nakaz
zniszczenia tych upraw przez zaoranie lub przekopanie gruntu, na koszt
prowadzącego uprawę; nakazowi nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.

Art. 52.
Zadania, o których mowa w art. 47, 50 i 51, są wykonywane przez gminę jako
zadania zlecone z zakresu administracji rzÄ…dowej.

Rozdział 7
Przepisy karne

Art. 53.
1. Kto, wbrew przepisom ustawy, wytwarza, przetwarza albo przerabia środki
odurzające lub substancje psychotropowe albo przetwarza słomę makową,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
2. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków
odurzających, substancji psychotropowych albo słomy makowej lub czyn ten
został popełniony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej,
sprawca
podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.

Art. 54.
1. Kto wyrabia, posiada, przechowuje, zbywa lub nabywa przyrządy, jeżeli
z okoliczności wynika, że służą one lub są przeznaczone do niedozwolonego
wytwarzania, przetwarzania lub przerobu środków odurzających lub substancji
psychotropowych,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat
2.
2. Tej samej karze podlega, kto:
1) przystosowuje do niedozwolonego wytwarzania, przetwarzania, przerobu lub
konsumpcji środków odurzających lub substancji psychotropowych naczynia i
przyrządy, choćby były wytworzone w innym celu, albo
2) wchodzi w porozumienie z inną osobą w celu popełnienia przestępstwa
określonego w art. 53 ust. 2.

Art. 55.
1. Kto, wbrew przepisom ustawy, dokonuje przywozu, wywozu,
wewnątrzwspólnotowego nabycia, wewnątrzwspólnotowej dostawy lub przewozi
przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub terytorium innego państwa
środki odurzające, substancje psychotropowe lub słomę makową,
podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności do lat 5.
2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do
roku.
3. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków
odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej albo czyn ten
został popełniony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej,
sprawca
podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.

Art. 56.
1. Kto, wbrew przepisom art. 33-35 i 37, wprowadza do obrotu środki odurzające,
substancje psychotropowe lub słomę makową albo uczestniczy w takim obrocie,
podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do
roku.
3. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków
odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, sprawca
podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności do lat 10.

Art. 57.
1. Kto czyni przygotowania do przestępstwa określonego w art. 55 ust. 1 lub
art. 56 ust. 1,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat
2.
2. Kto czyni przygotowania do przestępstwa określonego w art. 55 ust. 3 lub
art. 56 ust. 3,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Art. 58.
1. Kto, wbrew przepisom ustawy, udziela innej osobie środka odurzającego lub
substancji psychotropowej, ułatwia albo umożliwia ich użycie albo nakłania do
użycia takiego środka lub substancji,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
2. Jeżeli sprawca czynu, o którym mowa w ust. 1, udziela środka odurzającego
lub substancji psychotropowej małoletniemu lub nakłania go do użycia takiego
środka lub substancji albo udziela ich w znacznych ilościach innej osobie,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 5.

Art. 59.
1. Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, udziela innej
osobie środka odurzającego lub substancji psychotropowej, ułatwia użycie albo
nakłania do użycia takiego środka lub substancji,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
2. Jeżeli sprawca czynu, o którym mowa w ust. 1, udziela środka odurzającego
lub substancji psychotropowej małoletniemu, ułatwia użycie albo nakłania go
do użycia takiego środka lub substancji,
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.
3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat
2.

Art. 60.
Kto, będąc właścicielem lub działającym w jego imieniu zarządcą albo
kierownikiem zakładu gastronomicznego, lokalu rozrywkowego lub prowadząc inną
działalność usługową, mając wiarygodną wiadomość o popełnieniu przestępstwa
określonego w art. 56, 58 lub 59 na terenie tego zakładu lub lokalu, nie
powiadamia o tym niezwłocznie organów ścigania,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat
2.

Art. 61.
Kto, wbrew przepisom ustawy, rozporzÄ…dzenia 273/2004 lub rozporzÄ…dzenia
111/2005, w celu niedozwolonego wytworzenia środka odurzającego lub substancji
psychotropowej, wytwarza, przetwarza, przerabia, dokonuje przywozu, wywozu,
wewnątrzwspólnotowego nabycia, wewnątrzwspólnotowej dostawy, przewozi przez
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub terytorium innego państwa, nabywa,
posiada lub przechowuje prekursory,
podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności do lat 5.

Art. 62.
1. Kto, wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub substancje
psychotropowe,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
2. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków
odurzajÄ…cych lub substancji psychotropowych, sprawca
podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności do lat 5.
3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do
roku.

Art. 63.
1. Kto, wbrew przepisom ustawy, uprawia mak, z wyjÄ…tkiem maku niskomorfinowego,
lub konopie, z wyjątkiem konopi włóknistych,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat
2.
2. Tej samej karze podlega, kto, wbrew przepisom ustawy, zbiera mleczko makowe,
opium, słomę makową, żywicę lub ziele konopi innych niż włókniste.

Art. 64.
Kto zabiera, w celu przywłaszczenia, środki odurzające, substancje
psychotropowe, mleczko makowe lub słomę makową, podlega karze pozbawienia
wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Art. 65.
Kto, wbrew przepisom ustawy, uprawia mak niskomorfinowy lub konopie włókniste,
podlega karze grzywny.

Art. 66.
Kto, wbrew przepisom ustawy, rozporzÄ…dzenia 273/2004 lub rozporzÄ…dzenia
111/2005, wytwarza, przetwarza, przerabia, stosuje, dokonuje przywozu, wywozu,
wewnątrzwspólnotowego nabycia, wewnątrzwspólnotowej dostawy, przewozi przez
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub terytorium innego państwa, nabywa,
posiada lub przechowuje prekursory,
podlega karze grzywny.

Art. 67.
Kto, wbrew przepisom ustawy, rozporzÄ…dzenia 273/2004 lub rozporzÄ…dzenia
111/2005, nie dopełnia obowiązku prowadzenia ewidencji wytwarzania,
przetwarzania, przerobu środków odurzających, substancji psychotropowych lub
prekursorów i obrotu nimi albo w inny sposób narusza przepisy określające zasady
stosowania środków, substancji lub prekursorów i obrotu nimi,
podlega karze grzywny.

Art. 68.
Kto, wbrew przepisom art. 20 ust. 1, prowadzi reklamÄ™ lub promuje substancjÄ™
psychotropową lub środek odurzający, w celach innych niż medyczne,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Art. 69.
1. Orzekanie w sprawach o czyny określone w art. 65-67 następuje w trybie
przepisów o postępowaniu w sprawach o wykroczenia.
2. W razie ukarania za wykroczenie określone w art. 65 lub 66 orzeka się
przepadek przedmiotów wykroczenia, a także przedmiotów pochodzących
bezpośrednio lub pośrednio z wykroczenia, nawet jeżeli nie były one
własnością sprawcy. Sąd, orzekając przepadek przedmiotów, może zarządzić ich
zniszczenie. Z czynności zniszczenia sporządza się protokół.

Art. 70.
1. W razie skazania za przestępstwa określone w art. 53-61, 63 i 64 można orzec
przepadek przedmiotu przestępstwa oraz przedmiotów i narzędzi, które służyły
lub były przeznaczone do jego popełnienia, nawet jeżeli nie były własnością
sprawcy.
2. W razie skazania za przestępstwo określone w art. 62 oraz w razie umorzenia
lub warunkowego umorzenia postępowania karnego orzeka się przepadek środka
odurzającego lub substancji psychotropowej, nawet jeżeli nie był własnością
sprawcy. Sąd, orzekając przepadek przedmiotów, może zarządzić ich
zniszczenie. Z czynności zniszczenia sporządza się protokół.
3. Przepadku nie orzeka się, jeżeli środek odurzający lub substancja
psychotropowa są własnością osoby trzeciej, a sprawca uzyskał je w drodze
przestępstwa lub wykroczenia albo wszedł w ich posiadanie w sposób rażąco
naruszajÄ…cy obowiÄ…zki pracownicze albo warunki umowy Å‚Ä…czÄ…cej go z
właścicielem tych środków odurzających lub substancji psychotropowych.
4. W razie skazania za przestępstwo określone w art. 53-63 sąd może orzec na
cele zapobiegania i zwalczania narkomanii nawiązkę w wysokości do 50 000 zł.
5. Przepisu ust. 4 nie stosuje się do sprawcy przestępstwa określonego w art.
62 ust. 1, jeżeli jest on osobą uzależnioną.

Art. 71.
1. W razie skazania osoby uzależnionej za przestępstwo pozostające w związku z
używaniem środka odurzającego lub substancji psychotropowej na karę
pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono, sąd zobowiązuje
skazanego do poddania się leczeniu lub rehabilitacji w zakładzie opieki
zdrowotnej i oddaje go pod dozór wyznaczonej osoby, instytucji lub
stowarzyszenia.
2. Sąd może zarządzić wykonanie zawieszonej kary pozbawienia wolności, jeżeli
skazany w okresie próby uchyla się od obowiązku, o którym mowa w ust. 1, albo
dopuszcza się rażącego naruszenia regulaminu zakładu, do którego został
skierowany.
3. W razie skazania osoby uzależnionej, z uwzględnieniem warunków określonych w
ust. 1, na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej
wykonania, sąd może orzec umieszczenie sprawcy przed wykonaniem kary w
odpowiednim zakładzie opieki zdrowotnej.
4. Czasu pobytu w zakładzie opieki zdrowotnej nie określa się z góry, nie może
on jednak być dłuższy niż 2 lata; o zwolnieniu z zakładu rozstrzyga sąd na
podstawie wyników leczenia lub rehabilitacji. Jeżeli skazany nie poddaje się
leczeniu lub rehabilitacji albo dopuszcza się rażącego naruszenia regulaminu
zakładu opieki zdrowotnej, zwolnienie może nastąpić także na wniosek zakładu
prowadzÄ…cego leczenie.
5. Sąd rozstrzyga po zakończeniu leczenia lub rehabilitacji, czy orzeczoną karę
pozbawienia wolności należy wykonać.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem
Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i tryb
postępowania w przedmiocie leczenia lub rehabilitacji osób uzależnionych, o
których mowa w ust. 1-3, mając na względzie dobro osoby uzależnionej.

Art. 72.
1. Jeżeli osoba uzależniona lub używająca substancje psychoaktywne szkodliwie,
której zarzucono popełnienie przestępstwa zagrożonego karą nieprzekraczającą
5 lat pozbawienia wolności, podda się leczeniu i rehabilitacji lub udziałowi
w programie profilaktyczno-leczniczym prowadzonym przez zakład opieki
zdrowotnej lub inny podmiot działający w ochronie zdrowia, prokurator może
zawiesić postępowanie do czasu zakończenia leczenia.
2. Po podjęciu postępowania prokurator, uwzględniając wyniki leczenia
postanawia o dalszym prowadzeniu postępowania albo występuje do sądu z
wnioskiem o warunkowe umorzenie postępowania.
3. Na postanowienie o dalszym prowadzeniu postępowania podejrzanemu przysługuje
zażalenie.
4. W wypadku wskazanym w ust. 2 warunkowe umorzenie można zastosować do sprawcy
przestępstwa zagrożonego karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.

Art. 73.
Przepis art. 72 stosuje się odpowiednio w postępowaniu sądowym do chwili
zamknięcia przewodu sądowego.

Art. 74.
W zakresie uregulowanym w niniejszym rozdziale nie stosuje siÄ™ art. 96-98
Kodeksu karnego.

Rozdział 8
Zmiany w przepisach obowiązujących oraz przepisy przejściowe i końcowe

Art. 75.
W ustawie z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i
przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1231, z późn.
zm.)[5] wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 93 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
"1. Opłaty, o których mowa w art. 92 ust. 1, mogą być wykorzystane przez
zarządy województw wyłącznie na finansowanie:
1) zadań określonych w art. 4 ust. 1 ustawy;
2) zadań określonych w Wojewódzkim Programie, o którym mowa w art. 9 ust.
1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U.
Nr ..., poz. ...).";
2) art. 182 otrzymuje brzmienie:
"Art. 182. Dochody z opłat za zezwolenia wydane na podstawie art. 18
lub art. 181 oraz dochody z opłat określonych w art. 111
wykorzystywane będą na realizację gminnych programów profilaktyki
i rozwiązywania problemów alkoholowych oraz Gminnych Programów, o
których mowa w art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii, i nie mogą być przeznaczane na inne
cele.".

Art. 76.
W ustawie z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz.U. z
1998 r. Nr 90, poz. 575, z późn. zm.)[6] w art. 4 pkt 9 otrzymuje brzmienie:
"9) przestrzegania przez podmioty wprowadzajÄ…ce do obrotu prekursory
kategorii 2 i 3 obowiązków wynikających z ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr …, poz. …), rozporządzenia (WE)
Parlamentu Europejskiego i Rady nr 273/2004 z dnia 11 lutego 2004 r. w
sprawie prekursorów narkotykowych oraz rozporządzenia (WE) Rady nr
111/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. określającego zasady nadzorowania
handlu prekursorami narkotyków pomiędzy Wspólnotą a państwami
trzecimi.".

Art. 77.
W ustawie z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2004 r. Nr
253, poz. 2532 oraz z 2005 r. Nr 14, poz. 115) w tabeli stanowiącej załącznik do
ustawy, w Części IV Zezwolenia pkt 27 otrzymuje brzmienie:
"27. Od zezwoleń wydawanych na podstawie przepisów o przeciwdziałaniu
narkomanii:
1) na uprawę maku lub konopi włóknistych 25 zł
2) na skup maku na podstawie umowy kontraktacji lub skup konopi
włóknistych na podstawie umowy kontraktacji albo umowy sprzedaży 120
zł".

Art. 78.
W ustawie z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych
(Dz. U. Nr 11, poz. 84, z późn. zm.)[7] w art. 11 w ust. 1 pkt 5a otrzymuje
brzmienie:
"5a) przyjmowanie i gromadzenie danych dotyczących prekursorów kategorii
2, określonych w przepisach o przeciwdziałaniu narkomanii,".

Art. 79.
W ustawie z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2004 r. Nr
53, poz. 533, z późn. zm.)[8] w art. 68 ust. 6 otrzymuje brzmienie:
"6. Przepisu ust. 5 nie stosuje się do środków odurzających i substancji
psychotropowych, których przywóz z zagranicy określają przepisy ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr …, poz.
Â…).".

Art. 80.
W ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U.
Nr 173, poz. 1807 i Nr 281, poz. 2777 oraz z 2005 r. Nr 33, poz. 289) w art. 75
w ust. 1 pkt 5 otrzymuje brzmienie:
"5) ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U.
Nr Â…, poz. Â…);".

Art. 81.
W ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135) w art. 12 pkt 3
otrzymuje brzmienie:
"3) art. 26 ust. 5 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii (Dz. U. Nr Â…, poz. Â…).".

Art. 82.
Zezwolenia wydane na podstawie art. 23 ust. 1-3 i 8, art. 25 ust. 2 i 3 oraz
art. 27 ust. 1 i 2 ustawy, o której mowa w art. 90, zachowują ważność po wejściu
w życie niniejszej ustawy.

Art. 83.
Zezwolenia na leczenie substytucyjne wydane na podstawie przepisów
dotychczasowych stają się z dniem wejścia w życie ustawy zezwoleniami, o których
mowa w art. 28.

Art. 84.
1. Zezwolenia na kontraktację maku lub konopi włóknistych wydane przed dniem
wejścia w życie niniejszej ustawy tracą ważność z dniem 31 grudnia 2005 r.
2. W przypadku gdy podmiot posiadający zezwolenie, o którym mowa w ust. 1,
wystÄ…pi, w terminie do dnia 31 grudnia 2005 r., z wnioskiem o wydanie
zezwolenia na wykonywanie działalności w zakresie skupu maku lub konopi
włóknistych, dotychczasowe zezwolenie zachowuje ważność do dnia, w którym
decyzja wydana po rozpatrzeniu wniosku stanie siÄ™ ostateczna.

Art. 85.
Certyfikaty ukończenia specjalistycznego szkolenia w dziedzinie uzależnienia od
narkotyków w zakresie specjalisty terapii uzależnień i instruktora terapii
uzależnień uzyskane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stają się
certyfikatami specjalisty terapii uzależnień i instruktora terapii uzależnień w
rozumieniu przepisów niniejszej ustawy.

Art. 86.
Osoby zatrudnione w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy w jednostkach
prowadzących rehabilitację, które nie uzyskały certyfikatu specjalisty terapii
uzależnień lub instruktora terapii uzależnień, są obowiązane do ukończenia
szkolenia, o którym mowa w art. 27 ust. 1, w terminie 5 lat od dnia wejścia w
życie ustawy.

Art. 87.
Szkolenia rozpoczęte przed dniem wejścia w życie ustawy oraz egzamin kończący te
szkolenia przeprowadza się według programów szkolenia w dziedzinie uzależnienia
od narkotyków zatwierdzonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 88.
1. Krajowe Biuro do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii działające na podstawie
niniejszej ustawy wstępuje we wszystkie prawa i obowiązki Krajowego Biura do
Spraw Przeciwdziałania Narkomanii działającego na podstawie art. 3a ust. 1
ustawy, o której mowa w art. 90.
2. Mienie użytkowane przez Krajowe Biuro do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii
działające na podstawie art. 3a ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 90, staje
się z dniem wejścia w życie ustawy mieniem użytkowanym przez Krajowe Biuro do
Spraw Przeciwdziałania Narkomanii działające na podstawie niniejszej ustawy.
3. Przejście praw i mienia Krajowego Biura do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii
działającego na podstawie art. 3a ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 90, na
Krajowe Biuro do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii, działające na podstawie
niniejszej ustawy, następuje nieodpłatnie oraz jest wolne od podatków i
opłat.
4. Pracownicy Krajowego Biura do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii działającego
na podstawie art. 3a ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 90, z dniem wejścia
w życie ustawy stają się pracownikami Krajowego Biura do Spraw
Przeciwdziałania Narkomanii działającego na podstawie niniejszej ustawy.

Art. 89.
Akty wykonawcze wydane na podstawie art. 5 ust. 6, art. 9 ust. 4, art. 11
ust. 3, art. 12 ust. 3, art. 14 ust. 4, art. 15 ust. 5, art. 16, art. 22 ust. 5,
art. 23 ust. 14, art. 24 ust. 2, art. 25 ust. 4, art. 27 ust. 6, art. 28 ust. 4,
art. 29 ust. 2, art. 30 ust. 2, art. 31 ust. 2b i art. 56 ust. 6 ustawy, o
której mowa w art. 90 niniejszej ustawy, zachowują moc do dnia wejścia w życie
przepisów wydanych na podstawie art. 7 ust. 5, art. 12 ust. 4, art. 22 ust. 3,
art. 23 ust. 4, art. 24 ust. 6, art. 27 ust. 12 i 13, art. 28 ust. 7, art. 29
ust. 2, art. 34 ust. 5, art. 35 ust. 10, art. 36 ust. 3, art. 37 ust. 12, art.
38 ust. 5, art. 40 ust. 6, art. 41 ust. 5, art. 42 ust. 2, art. 43 ust. 2 i art.
44 ust. 9.

Art. 90.
Traci moc ustawa z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.
U. z 2003 r. Nr 24, poz. 198 i Nr 122, poz. 1143).

Art. 91.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.


_______________________________
[1] Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: ustawę z dnia 26 października 1982 r. o
wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, ustawę z dnia 14
marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, ustawę z dnia 9 września 2000
r. o opłacie skarbowej, ustawę z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i
preparatach chemicznych, ustawę z dnia 6 września 2001 r. – Prawo
farmaceutyczne, ustawę z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności
gospodarczej oraz ustawę z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
[2] Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z
2004 r. Nr 69, poz. 625, Nr 91, poz. 877, Nr 92, poz. 882, Nr 93, poz. 896, Nr
173, poz. 1808, Nr 210, poz. 2135 i Nr 273, poz. 2703.
[3] Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2001 r. Nr 100, poz.
1085, Nr 123, poz. 1350 i Nr 125, poz. 1367, z 2002 r. Nr 135, poz. 1145 i Nr
142, poz. 1187, z 2003 r. Nr 189, poz. 1852 oraz z 2004 r. Nr 96, poz. 959 i
Nr 121, poz. 1263.
[4] Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały opublikowane w Dz. U. z
2004 r. Nr 273, poz. 2703 i Nr 281, poz. 2781 oraz z 2005 r. Nr 17, poz. 141.
[5] Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2002
r. Nr 167, poz. 1372, z 2003 r. Nr 80, poz. 719, Nr 122, poz. 1143, z 2004 r.
Nr 29, poz. 257, Nr 99, poz. 1001, Nr 152, poz. 1597, Nr 273, poz. 2703, z 2005
r. Nr 23, poz. 186.
[6] Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z
1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 117, poz. 756, z 1999 r. Nr 70, poz. 778, z 2000
r. Nr 12, poz. 136 i Nr 120, poz. 1268, z 2001 r. Nr 11, poz. 84, Nr 29, poz.
320, Nr 42, poz. 473, Nr 63, poz. 634, Nr 125, poz. 1367, Nr 126, poz. 1382 i
Nr 128, poz. 1407 i 1408, z 2002 r. Nr 37, poz. 329, Nr 74, poz. 676 i Nr 135,
poz. 1145, z 2003 r. Nr 80, poz. 717 i Nr 208, poz. 2020 oraz z 2004 r. Nr
273, poz. 2703.
[7] Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2001 r. Nr 100, poz.
1085, Nr 123, poz. 1350 i Nr 125, poz. 1367, z 2002 r. Nr 135, poz. 1145 i Nr
142, poz. 1187, z 2003 r. Nr 189, poz. 1852 oraz z 2004 r. Nr 96, poz. 959 i
Nr 121, poz. 1263.
[8] Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z
2004 r. Nr 69, poz. 625, Nr 91, poz. 877, Nr 92, poz. 882, Nr 93, poz. 896, Nr
173, poz. 1808, Nr 210, poz. 2135 i Nr 273, poz. 2703.

 

« Powrót


Ten artykuł nie ma jeszcze żadnych komentarzy.

Aby dodać swój komentarz powinieneś się zalogować.

.