Ustawa o swiadku koronnym

USTAWA z dnia 25 czerwca 1997 r. o świadku koronnym.
(Dz. U. z dnia 26 września 1997 r.)

( Akt publikowany w MafiaPress.pl )

Art. 1.
1. Przepisy ustawy stosuje się w sprawach o przestępstwa popełnione w zorganizowanej grupie
albo związku mającym na celu popełnianie przestępstw:
1) (okreÅ›lone w art. 134, art. 148 § 1-3, art. 163 § 1 i 3, art. 164 § 1, art. 165 § 1 i 3, art. 171 § 1, art.
173 § 1 i 3, art. 204 § 4, art. 223, art. 252 § 1-3, art. 253, art. 263 § 1 i 2, art. 264 § 2 i 3, art. 280-282,
art. 299 § 1-6 oraz w art. 310 § 1, 2 i 4 Kodeksu karnego,
2) przeciwko mieniu, powodujÄ…ce znacznÄ… szkodÄ™,
3) (skarbowych, polegających na uszczupleniu należności publicznoprawnej dużej wartości albo gdy
wartość przedmiotu czynu zabronionego jest duża,
4) wytwarzania, przetwarzania i obrotu środkami odurzającymi lub substancjami psychotropowymi,
5) (określone w art. 67 i 70 ustawy z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy (Dz. U. Nr
83, poz. 930).
2. Przepisy ustawy stosuje siÄ™ także w sprawach o przestÄ™pstwa okreÅ›lone w art. 228 § 1 i 3-6, art. 229
§ 1 i 3-5, art. 230 § 1, art. 230a § 1, art. 231 § 1 i 2, art. 250a § 1 i 2 oraz w art. 258 Kodeksu karnego.

Art. 2. Świadkiem koronnym jest podejrzany, który został dopuszczony do składania zeznań w
charakterze świadka, na zasadach i w trybie określonych niniejszą ustawą.

Art. 3.
1. Można dopuścić dowód z zeznań świadka koronnego, jeżeli łącznie zostały spełnione
następujące warunki:
1) do chwili wniesienia aktu oskarżenia do sądu jako podejrzany w swoich wyjaśnieniach przekazał
organowi prowadzącemu postępowanie informacje, które mogą przyczynić się do ujawnienia
okoliczności przestępstwa, wykrycia pozostałych sprawców, ujawnienia dalszych przestępstw lub
zapobieżenia im,
2) zobowiązał się do złożenia przed sądem wyczerpujących zeznań dotyczących osób
uczestniczących w przestępstwie oraz pozostałych okoliczności, o których mowa w pkt 1, popełnienia
przestępstwa wymienionego w art. 1.
2. Można uzależnić dopuszczenie dowodu z zeznań świadka koronnego także od zobowiązania się
podejrzanego do zwrotu korzyści majątkowych odniesionych z przestępstwa oraz naprawienia szkody nim
wyrzÄ…dzonej.
3. Z czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 2, sporządza się protokół, a także poucza się
podejrzanego o treści art. 10 i 11, zamieszczając o tym wzmiankę w protokole.

Art. 4. Przepisów ustawy nie stosuje się do podejrzanego, który w związku z udziałem w przestępstwie
wymienionym w art. 1:
1) usiÅ‚owaÅ‚ popeÅ‚nić albo popeÅ‚niÅ‚ przestÄ™pstwo okreÅ›lone w art. 148 § 1-3 Kodeksu karnego lub
współdziałał w popełnieniu tego przestępstwa,
2) nakłaniał inną osobę do popełnienia czynu zabronionego, określonego w art. 1, w celu
skierowania przeciwko niej postępowania karnego,
3) zakładał zorganizowaną grupę albo związek mający na celu popełnianie przestępstw lub taką
grupą albo związkiem kierował.

Art. 5.
1. Postanowienie w przedmiocie dopuszczenia dowodu z zeznań świadka koronnego wydaje sąd
właściwy do rozpoznania sprawy na wniosek prokuratora prowadzącego lub nadzorującego postępowanie
przygotowawcze, złożony po uzyskaniu zgody prokuratora apelacyjnego.
2. Sąd bada, na podstawie danych zawartych we wniosku i materiałach zgromadzonych w sprawie, czy
zachodzą warunki określone w art. 1, 3 i 4.
3. Przed wydaniem postanowienia sąd przesłuchuje podejrzanego co do okoliczności, o których mowa w
art. 3 ust. 1 i 2. Jeżeli stawił się obrońca, dopuszcza się go, na żądanie podejrzanego, do udziału w
przesłuchaniu; zawiadomienie obrońcy o terminie przesłuchania jest obowiązkowe, gdy żąda tego
podejrzany.
4. Sąd określa termin i sposób wykonania zobowiązania, o którym mowa w art. 3 ust. 2.
5. Sąd wydaje postanowienie w terminie 7 dni od dnia wpływu wniosku.
6. Na postanowienie sądu prokuratorowi przysługuje zażalenie.

Art. 6. Jeżeli prokurator nie wystąpił z wnioskiem, o którym mowa w art. 5 ust. 1, albo sąd wydał
postanowienie o odmowie dopuszczenia dowodu z zeznań świadka koronnego, wyjaśnienia podejrzanego, o
których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 oraz art. 5 ust. 3, nie mogą stanowić dowodu; w takim wypadku protokół
wyjaśnień podejrzanego podlega zniszczeniu.

Art. 7. W razie wydania przez sąd postanowienia o dopuszczeniu dowodu z zeznań świadka koronnego,
prokurator sporządza odpisy materiałów dotyczących osoby wskazanej w postanowieniu sądu i wyłącza je do
odrębnego postępowania, które następnie zawiesza; zawieszenie postępowania trwa do czasu
prawomocnego zakończenia postępowania przeciwko pozostałym sprawcom.

Art. 8. W stosunku do świadka koronnego nie stosuje się przepisów art. 182-185 Kodeksu
postępowania karnego.

Art. 9.
1. Sprawca nie podlega karze za przestępstwa określone w art. 1, w których uczestniczył i które
jako świadek koronny ujawnił w trybie określonym niniejszą ustawą.
2. Prokurator wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania w ciągu 14 dni od dnia
uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie przeciwko pozostałym sprawcom. Przepisów art.
459 i 465 Kodeksu postępowania karnego nie stosuje się.

Art. 10.
1. Przepisów art. 9 nie stosuje się, jeżeli świadek koronny w toku postępowania:
1) zeznał nieprawdę lub zataił prawdę co do istotnych okoliczności sprawy albo odmówił zeznań
przed sÄ…dem,
2) popełnił nowe przestępstwo działając w zorganizowanej grupie albo związku mającym na celu
popełnianie przestępstw.
2. W wypadku określonym w ust. 1 prokurator podejmuje zawieszone postępowanie.
3. Prokurator podejmuje zawieszone postępowanie, jeżeli zostały ujawnione okoliczności, o których
mowa w art. 4.
4. Prokurator może podjąć zawieszone postępowanie, jeżeli świadek koronny popełnił nowe
przestępstwo umyślne albo nie wykonał zobowiązania, o którym mowa w art. 3 ust. 2.
5. Na postanowienie o podjęciu zawieszonego postępowania świadkowi koronnemu przysługuje
zażalenie do sądu, o którym mowa w art. 5 ust. 1.

Art. 11.
1. Jeżeli świadek koronny, w ciągu roku od uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu
postępowania na podstawie art. 9, popełnił nowe przestępstwo działając w zorganizowanej grupie albo
związku mającym na celu popełnianie przestępstw lub zostały ujawnione okoliczności, o których mowa w art.
4, postÄ™powanie to wznawia siÄ™, niezależnie od podstaw okreÅ›lonych w art. 327 § 2 Kodeksu postÄ™powania
karnego.
2. Jeżeli świadek koronny, w ciągu roku od uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu
postępowania na podstawie art. 9, popełnił nowe przestępstwo umyślne albo nie wykonał zobowiązania, o
którym mowa w art. 3 ust. 2, postępowanie to można wznowić.
3. Na postanowienie o wznowieniu postępowania świadkowi koronnemu przysługuje zażalenie do sądu,
o którym mowa w art. 5 ust. 1.

Art. 12. W wypadku podjęcia albo wznowienia postępowania z powodów, o których mowa w art. 10 ust.
1 pkt 1 lub ust. 4 albo w art. 11 ust. 2, skazując za przestępstwo objęte tym postępowaniem, sąd może
zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

Art. 13. Sąd, na wniosek świadka koronnego, wyłącza jawność rozprawy na czas jego przesłuchania.
Åšwiadka należy pouczyć o tym uprawnieniu. W razie wyÅ‚Ä…czenia jawnoÅ›ci, przepisów art. 361 § 1 i 3 Kodeksu
postępowania karnego nie stosuje się.

Art. 14.
1. W razie zagrożenia życia lub zdrowia świadka koronnego lub osoby dla niego najbliższej w
rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, mogą być oni objęci ochroną osobistą, a także uzyskać pomoc w
zakresie zmiany miejsca pobytu lub zatrudnienia, a w szczególnie uzasadnionych wypadkach można wydać
im dokumenty umożliwiające używanie innych niż własne danych osobowych, w tym uprawniające do
przekroczenia granicy państwowej, jak również mogą uzyskać inną formę pomocy, a zwłaszcza
przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego usuwajÄ…cego charakterystyczne elementy wyglÄ…du lub operacji
plastycznej.
2. W razie niemożności zatrudnienia świadka koronnego lub osoby dla niego najbliższej, może być im
przyznana pomoc finansowa, w szczególności przeznaczona na pokrycie kosztów utrzymania.
3. Ochroną lub pomocą, o których mowa w ust. 1 i 2, z wyłączeniem wydania dokumentów, o których
mowa w ust. 1, można również objąć, do czasu uprawomocnienia się postanowienia określonego w art. 5 ust.
1, podejrzanego, który spełnił warunki przewidziane w art. 3 ust. 1, lub osobę dla niego najbliższą w
rozumieniu przepisów Kodeksu karnego.
4. Niedopuszczalna jest czynność dowodowa zmierzająca do ujawnienia okoliczności, o których mowa w
ust. 1.

Art. 15. Warunki i zasady udzielania ochrony lub pomocy, o których mowa w art. 14, za granicą może
określić umowa międzynarodowa.

Art. 16.
1. Objęcie osoby pełnoletniej ochroną lub pomocą, o których mowa w art. 14, uzależnia się od
złożenia prokuratorowi przez tę osobę pisemnego zobowiązania do:
1) przestrzegania zasad i zaleceń w zakresie udzielonej ochrony, a także
2) wykonywania obowiązków ciążących z mocy ustawy oraz wynikających z prawomocnych
orzeczeń i decyzji - w razie korzystania z ochrony lub pomocy polegających na zmianie miejsca pobytu
lub wydaniu dokumentów, o których mowa w art. 14 ust. 1.
2. W wypadku umyślnego naruszenia zasad lub zaleceń w zakresie ochrony lub uporczywego uchylania
się od wykonywania obowiązków, o których mowa w ust. 1 pkt 2, prokurator może postanowić o odstąpieniu
od ochrony lub o ograniczeniu jej zakresu. Na postanowienie w tym przedmiocie przysługuje zażalenie.

Art. 17. 1. W przedmiocie zastosowania ochrony lub pomocy, o których mowa w art. 14, prokurator
wydaje postanowienie na wniosek świadka koronnego, podejrzanego, który spełnił warunki przewidziane w
art. 3 ust. 1, lub osoby dla nich najbliższej w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego.
2. Postanowienie prokuratora o objęciu ochroną lub pomocą osób, o których mowa w ust. 1, może
zostać wydane także z urzędu - za zgodą tych osób.
3. Na postanowienie w przedmiocie zastosowania ochrony lub pomocy osobom, o których mowa w ust.
1 i 2, przysługuje zażalenie.

Art. 18.
1. Organem właściwym do wykonywania postanowień, o których mowa w art. 16 ust. 2 i art. 17
ust. 1 i 2, jest Komendant Główny Policji, z wyjątkiem ochrony osobistej osób odbywających karę
pozbawienia wolności lub tymczasowo aresztowanych, przebywających w zakładach karnych lub aresztach
śledczych.
1a. Organem właściwym do wykonywania postanowień, o których mowa w art. 16 ust. 2 i art. 17 ust. 1 i
2, w zakresie ochrony osobistej osób odbywających karę pozbawienia wolności lub tymczasowo
aresztowanych, przebywających w zakładach karnych lub aresztach śledczych, jest Dyrektor Generalny
Służby Więziennej.
2. Nie popełnia przestępstwa, kto zgodnie z przepisami niniejszej ustawy sporządza dokumenty lub
posługuje się dokumentami, o których mowa w art. 14 ust. 1.

Art. 18a.
1. Funkcjonariusze Policji w ramach wykonywanej ochrony mogą wprowadzać, także w drodze
czynności operacyjno-rozpoznawczych, współdziałając z funkcjonariuszami organów właściwych w sprawach
bezpieczeństwa państwa lub ochrony granicy państwowej, dane, o których mowa w art. 14 ust. 1, do
systemów informatycznych oraz kartotek, skorowidzów, ksiąg, wykazów i innych zbiorów ewidencyjnych
organów państwowych oraz jednostek samorządu terytorialnego, innych państwowych lub komunalnych
jednostek organizacyjnych oraz podmiotów niepaństwowych, realizujących zadania publiczne.
2. Podmioty wymienione w ust. 1 sÄ… obowiÄ…zane do udzielania pomocy funkcjonariuszom Policji oraz
współdziałającym z nimi funkcjonariuszom organów właściwych w sprawach bezpieczeństwa państwa lub
ochrony granicy państwowej przy wykonywaniu zadań, o których mowa w przywołanym przepisie.

Art. 19.
1. W razie zastosowania ochrony lub pomocy polegajÄ…cej na zmianie miejsca pobytu lub
wydaniu dokumentów, o których mowa w art. 14 ust. 1, Komendant Główny Policji może zobowiązać
właściwą placówkę operatora pocztowego do:
1) przekazywania pod wskazany przez siebie adres przesyłek przeznaczonych dla osoby objętej
ochronÄ…,
2) doręczania przesyłek przeznaczonych dla osoby objętej ochroną za pośrednictwem osoby przez
niego upoważnionej.
2. Komendant Główny Policji zapewnia niezwłoczne doręczanie przesyłek adresatowi w wypadkach, o
których mowa w ust. 1.
3. Przekazanie lub doręczenie przez urząd pocztowy przesyłki w sposób przewidziany w ust. 1 uważa się
za doręczenie w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 1990 r. o łączności (Dz. U. z 1995 r. Nr 117, poz. 564,
z 1996 r. Nr 106, poz. 496 oraz z 1997 r. Nr 43, poz. 272, Nr 88, poz. 554 i Nr 106, poz. 675).

Art. 20. Komendant Główny Policji ustanawia, w razie stwierdzenia takiej potrzeby i za zgodą osoby
objętej ochroną, pełnomocnika tej osoby, którym może być także policjant; do pełnomocnika stosuje się
odpowiednio przepisy regulujące postępowanie, w którym został on ustanowiony.

Art. 21.
1. W razie podjęcia zawieszonego postępowania karnego w wypadkach określonych w art. 10
albo wznowienia postępowania karnego w wypadkach określonych w art. 11 - prokurator może zobowiązać
świadka koronnego do zwrotu właściwemu organowi równowartości świadczeń otrzymanych w ramach
pomocy, a jeżeli pomoc polegała na wydaniu dokumentów, o których mowa w art. 14 ust. 1, również do
zwrotu tych dokumentów.
2. Prokurator może także zobowiązać podejrzanego, który spełnił warunki przewidziane w art. 3 ust. 1,
do zwrotu właściwemu organowi równowartości świadczeń otrzymanych w ramach pomocy, jeżeli prokurator
nie wystąpił z wnioskiem, o którym mowa w art. 5 ust. 1, albo sąd wydał postanowienie o odmowie
dopuszczenia dowodu z zeznań świadka koronnego.
3. Na postanowienie określone w ust. 1 i 2 przysługuje zażalenie do sądu, o którym mowa w art. 5 ust. 1.
4. W razie uchylania się od obowiązku zwrotu równowartości udzielonej pomocy lub wydanych
dokumentów, stosuje się przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Art. 22. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki, zakres i sposób
udzielania oraz cofania ochrony i pomocy, o których mowa w art. 14 ust. 1-3 oraz art. 19 ust. 1 i 2.

Art. 23. Tajemnicę państwową stanowią:
1) przebieg i treść czynności, o których mowa w art. 3 i 5, do chwili wydania przez sąd
postanowienia o dopuszczeniu dowodu z zeznań świadka koronnego,
2) okoliczności dotyczące ochrony lub pomocy, o których mowa w art. 14-20.

Art. 24. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio w sprawach podlegających orzecznictwu sądów
wojskowych, z tym że zgody, o której mowa w art. 5 ust. 1, udziela Naczelny Prokurator Wojskowy.

Art. 25. W zakresie nie uregulowanym w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu postępowania karnego.

Art. 26. Przepisy o świadku koronnym stosuje się także po upływie okresu obowiązywania ustawy w
sprawach, w których sąd wydał, chociażby nieprawomocne, postanowienie, o którym mowa w art. 5 ust. 1.

Art. 27. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 września 1998 r. i obowiązuje do dnia 1 września 2006 r.

« Powrót